Το Ποντιακό ως Ευρωπαϊκό Ζήτημα

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Η αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων από τους Δήμους της Καλαβρίας, του Ασπρομόντε, της Μπόβα έχει μεγάλη ιστορική σημασία. Προκαλεί μεγάλες συγκινήσεις. Τώρα είναι η σειρά του Κοινοβουλίου της Ρώμης. Οφείλει να το κάνει για πολλούς, παρά πολλούς λόγους, περισσότερους από αυτούς που ωθήσανε άλλα κοινοβούλια να το κάνουν.
** Από την ομιλία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη στο Vibo Valentia στη Νότια Ιταλία. Η ομιλία έγινε στο εσωτερικό της εκκλησίας S.Maria del Rosario του μητροπολιτικού ναού της ιστορικής πόλης.
Το θέμα της ομιλίας: Το Ποντιακό ως Ευρωπαϊκό Ζήτημα

Η Γενοκτονία,ο Σύλλογος "Πόντος" και το Κολλέγιο "Ανατόλια" Μερζιφούντας

Η Γενοκτονία,ο Σύλλογος "Πόντος" και το Κολλέγιο "Ανατόλια" Μερζιφούντας

Το βιβλίο του Ευθύμιου Κουζινού, " Εικοσιτρία χρόνια στη Μικρά Ασία" σε μετάφραση, εισαγωγή και επιμέλεια 

Θ. Μαλκίδη,  αποτελεί μία σημαντική έκδοση για τη Γενοκτονία, το Σύλλογο "Πόντος", τον αθλητή Συμεών Ανανιάδη, τα  Κεμαλικά Δικαστήρια της Αμάσειας και το Κολλέγιο "Ανατόλια" Μερζιφούντας. 

Η έρευνα για το ζήτημα των Ελλήνων του Πόντου, το  σύλλογο «Πόντος» της Μερζιφούντας και για την προσφορά του στον Ελληνισμό οδήγησε στην ανακάλυψη του  σημαντικού έργου   του μαθητή του Κολλεγίου «Ανατόλια», του Ευθύμιου Κουζινού.

Ο Ευθύμιος Κουζινός γεννήθηκε το 1899 στο Αλατσάμ (Λεοντόπολις ή Λεοντούπολις-  τουρκ. Alaçam) του Πόντου, εικοσιεπτά χιλιόμετρα δυτικά από τη Σαμψούντα και φοίτησε στο Κολλέγιο «Ανατόλια» από το 1913 μέχρι και το 1921. Το 1922  έφυγε μαζί με τους άλλους  διασωθέντες της Γενοκτονίας για την Ελλάδα και το επόμενο έτος μετανάστευσε στις ΗΠΑ, όπου μέσω της Αμερικανικής φιλανθρωπικής οργάνωσης «Near East Relief», ενημέρωνε το αμερικανικό κοινό για τη γενοκτονία.

Φοίτησε στο Κολλέγιο Bates (Maine) και στο Πανεπιστήμιο Northwestern (Evanston, Illinois) από όπου πήρε το πτυχίο του το 1928. Έγινε πολίτης των ΗΠΑ και εργάστηκε ως μεταφραστής, εκπαιδευτικός  και κυβερνητικός υπάλληλος, ενώ πραγματοποίησε εκατοντάδες ομιλίες ενημερώνοντας το αμερικανικό κοινό για τη Γενοκτονία. Έζησε στην Αλεξάνδρεια  της Βιρτζίνια και πέθανε το 1974.

Το βιβλίο «Εικοσιτρία χρόνια στη Μικρά Ασία» στηρίχτηκε στις διαλέξεις του Ευθύμιου Κουζινού με τίτλο «Η Ζωή μου στην Τουρκία», οι οποίες πραγματοποιήθηκαν στο  Κολλέγιο Bates (Maine) στο χρονικό διάστημα 1923-1925 και στο Πανεπιστήμιο Northwestern την περίοδο 1926-1927.

Επίσης χρησιμοποιήθηκε   το κείμενό του  «Σημειώσεις στους προσφυγικούς καταυλισμούς στην Αθήνα (1922-1923)».

Το βιβλίο του Ευθύμιου Κουζινού δίνει ιδιαίτερες και μεγάλης αξίας πληροφορίες οι οποίες είναι  παντελώς άγνωστες, για τη ζωή και τις διώξεις στην πατρίδα του το Αλατσάμ, σε όλον τον Πόντο και τη Μικρά Ασία,  για τον Μουσταφά Κεμάλ, για τα τάγματα εργασίας, για τους Έλληνες και τους Αρμένιους, για το Κολλέγιο «Ανατόλια» Μερζιφούντας,   για τη δράση του αθλητικού Συλλόγου «Πόντος», για την τύχη των μελών του συμβουλίου και ειδικότερα για ένα εξέχον μέλος του και φίλο του συγγραφέα. Τον Συμεών Ανανιάδη, τον αθλητή του «Πόντος» και μαθητή του «Ανατόλια», ο οποίος απαγχονίστηκε το 1921 στην Αμάσεια, μαζί με καθηγητές και μαθητές του Κολλεγίου.

Το βιβλίο «Εικοσιτρία χρόνια στη Μικρά Ασία» του Ευθύμιου Κουζινού  το οποίο εκδόθηκε το 1969 στη Νέα Υόρκη,  και μεταφράστηκε και στην ελληνική γλώσσα, αποτελεί μία σημαντική πηγή για τους Έλληνες και για τους Αρμένιους που ζούσαν στην Ανατολή και ειδικότερα στον Πόντο. Μία ανεκτίμητης αξίας ερευνητική δουλειά με πολύ καλές πληροφορίες για το σχεδιασμό, οργάνωση και εκτέλεση της Γενοκτονίας. 

Μία σημαντική έκδοση για τη Γενοκτονία

Μία σημαντική έκδοση για τη Γενοκτονία

RAGIP ZARAKOLU -SAIT ÇETINOGLU -ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΜΑΛΚΙΔΗΣ

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ: ΤΟ ΜΑΖΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΟ.

Στο συλλογικό αυτό βιβλίο  στην ελληνική και την αγγλική γλώσσα,  στην ιστορική σημασίας αυτή έκδοση,  περιλαμβάνονται τα κείμενα των διακεκριμένων συνοδοιπόρων από την Τουρκία που αγωνίζονται  ενάντια στο φασισμό, στο ρατσισμό, την προπαγάνδα και την άρνηση, που παλεύουν  για την αναγνώριση της Γενοκτονίας,  του εκδότη και συγγραφέα  Ραγκίπ Ζαράκολου και του συγγραφέα Σαίτ Τσετίνογλου,  ενώ από ελληνικής πλευράς συμπεριλαμβάνεται το κείμενο του Θεοφάνη Μαλκίδη.

Η έκδοση είναι αποτέλεσμα της μακροχρόνιας προσπάθειας που γίνεται (και) με συναγωνιστές από την Τουρκία και ανιδιοτελώς, με σοβαρότητα,  υπευθυνότητα και χρέος έναντι της ιερής και μεγάλης υπόθεσης της Γενοκτονίας, έχει σημαντικά και μεγάλα αποτελέσματα. Ένα από αυτά είναι και το Συνέδριο για το ζήτημα της Γενοκτονίας, που θα γίνει στην Άγκυρα  στις 9 Απριλίου, αποτελώντας  μία  σημαντική ψηφίδα στον αγώνα αποκατάστασης του ψηφιδωτού του Πόντου που καταστράφηκε κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας.   

Ο Ραγκίπ Ζαράκολου στο κείμενό του «Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ» αναφέρει μεταξύ των άλλων ότι «Οι γενοκτονίες έγιναν. Απομένει να προσπαθήσουμε να αναγνωριστούν από όλους. Δεν μπορεί να συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση στην Τουρκία, όπου το καθεστώς έχει μετατρέψει τους ανθρώπους σε σκλάβους. Η Τουρκία πρέπει να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία».


Ο Σαίτ Τσετίνογλου στο κείμενό του «Η ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΚΑΙ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ» τονίζει ότι«ο Γερμανός Στρατάρχης Λίμαν Φον Σάντερς το 1916 είχε διατάξει τον εκτοπισμό των Ελλήνων από τα παράλια. Ο ίδιος όταν βλέπει ότι παρά όλους τους εκτοπισμούς παραμένουν οι Έλληνες του Αϊβαλί μένουν ακόμα στα σπίτια τους διατάξει το 1917 τον εκτοπισμό τους λέγοντας “Δεν διώξατε ακόμα αυτούς τους άπιστους»! Ο Γερμανικός ιμπεριαλισμός θέλει μια Ανατολή που θα έχει εκκαθαριστεί από τα Χριστιανικά της στοιχεία. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τις άλλες δυτικές δυνάμεις, την Αγγλία, Γαλλία, Η.Π.Α. και Ιταλία αν μελετήσουμε τη συμπεριφορά τους κατά τη διάρκεια του Πολέμου και μετά. Δεν είναι αδικία να πούμε ότι αυτά τα κράτη ότι έμειναν αδιάφορα στην εξόντωση των αρχαίων λαών της Ανατολής».


Ο Θεοφάνης Μαλκίδης στο κείμενό του «Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ» επισημαίνει ότι «η Γενοκτονία των Ελλήνων, όπως και των Αρμενίων, αποτελεί ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Άλλωστε το διεθνές δικαιικό, πολιτικό και ιστορικό οικοδόμημα της σύγχρονης πρόληψης και καταστολής του εγκλήματος της Γενοκτονίας είχαν ως βάση το μαζικό έγκλημα εναντίον των Ελλήνων και των Αρμενίων. Η αναγνώριση της Γενοκτονίας από τη διεθνή κοινότητα και την Τουρκία, είναι ένας ουσιαστικός τρόπος πάλης ενάντια στο έγκλημα της γενοκτονίας, αναγνώριση που αποτελεί μία επιβεβαίωση του δικαιώματος των Ελλήνων και των άλλων λαών να γίνει σεβαστή η ύπαρξή τους σύμφωνα με το δίκαιο και την ιστορική αλήθεια».




Βιογραφικά τα συγγραφέων


Ο Ραγκίπ Ζαράκολου γεννήθηκε το 1948 στην Πρίγκηπο,  Μεγάλωσε με μέλη της ελληνικής και της αρμενικής κοινότητας στην Τουρκία και από τα νεανικά του χρόνια έδειξε το ενδιαφέρον του για τους δύο αυτούς λαούς. Το 1977 ο Zarakolou και η σύζυγός του Aysenur δημιουργούν τον εκδοτικό οίκο Belge, με έδρα στην Κωνσταντινούπολη.
Ο κατάλογος των εκδόσεων περιλαμβάνει βιβλία της ελληνικής λογοτεχνίας, ανάμεσά τους η «Λωξάνδρα», το «Ματωμένα χώματα» της Δ. Σωτηρίου, βιβλία για την εκδίωξη των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη το 1955, για τον Πολιτισμό του Πόντου με συγγραφείς τον Ομέρ Ασάν, τον Γιώργο Ανδρεάδη, βιβλία σχετικά με τη Γενοκτονία των Αρμενίων και των Ασσυρίων, βιβλία για τους Κούρδους στην Τουρκία.
Το 1994, ο εκδοτικός οίκος Belge υπέστη εμπρησμό, καταστρέφοντας τα πάντα. Από το θάνατο της συζύγου του το 2002, η οποία είχε φτάσει στις 34 δικαστικές διώξεις, ο Zarakolou εξακολουθεί να αντιμετωπίζει περαιτέρω διώξεις.
Οι διώξεις και οι καταδίκες του Zarakolou αφορούν συνήθως κατηγορίες για αποσχιστική προπαγάνδα και για «προσβολή των οργάνων της Τουρκικής Δημοκρατίας».
Ο Zarakolou αποτελεί ένα σημαντικό αγωνιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας του λόγου στην Τουρκία και αποτελεί σημαντική φωνή ανάδειξης των εγκλημάτων που σημειώθηκαν εναντίον των Ελλήνων, των Αρμενίων, των Ασσυρίων, των Κούρδων και των άλλων λαών στη χώρα.




Ο Sait Çetinoğlu γεννημένος στην Τραπεζούντα είναι ακτιβιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οι εργασίες του γίνονται στα πλαίσια των δραστηριοτήτων του Ελεύθερου Πανεπιστημίου, του Σωματείου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της Διεθνούς Αμνηστίας και της Πρωτοβουλίας για Ελευθερία στη Σκέψη της Άγκυρας, η οποία οργανώνει και στο Συνέδριο για τη Γενοκτονία στην τουρκική πρωτεύουσα.

Η ερευνητική του εργασία «Ο Φόρος Βαρλικιού (Ευμάρειας) 1942-1944: Μια Οικονομική και Πολιτισμική Γενοκτονία» κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Belge ενώ δύο ερευνητικές του εργασίες μαζί με τον καθηγητή Fikret Başkaya με θέματα: «Από τον Ενωτισμό στον Κεμαλισμό» και «Οι ‘Μειονότητες’ στην Τουρκία δημοσιεύτηκαν από τις εκδόσεις του Ελεύθερου Πανεπιστημίου της Άγκυρας. 

Οι ερευνητικές του εργασίες «Ο εκτουρκισμός του κεφαλαίου» και «Η μυστική ατζέντα της Ένωσης και Προόδου» έχουν δημοσιευτεί σε κεφάλαια της σειράς «Συζητήσεις για την Επίσημη Ιστοριογραφία του Λεξικού Εννοιών» που εκδόθηκε από το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας. Έχει επίσης συγγράψει πολλά λήμματα στο ίδιο λεξικό σε θέματα: Γενοκτονίας, Επίσημη Ιστοριογραφία, Ιστορίας της Οικονομίας της Τουρκίας.

Οι επιστημονικές του εργασίες για τα θέματα: «Η Στρατολόγηση των Μειονοτήτων στα Τάγματα Εργασίας ‘ Είκοσι Ηλικιών’- Μια διαδικασία τρομοκράτησης των Μειονοτήτων» και «Κιλικία 1909-Η δολοφονία της Δικαιοσύνης», «Οι Μύθοι της Επίσημης Ιστορίας- Λόγια και η Αλήθεια» θα δημοσιευτούν από τον εκδοτικό οίκο Belge. Εργάζεται στην έρευνα με θέμα: «Η Τουρκική Αστική τάξη και η σκοτεινή πλευρά του Τουρκικού Κεφαλαίου» που σχετίζεται με την λεηλασία των περιουσιών των Ελλήνων και Αρμενίων. Έχει δημοσιεύσει σειρά άρθρων στα θέματα: Επιτροπή Ένωση και Πρόοδος, Κεμαλισμός, Τα χαρακτηριστικά του Κεμαλικού καθεστώτος, Οι Γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ασσυρίων, των Ελλήνων της Ανατολής και του Πόντου, Η οικονομική και πολιτική ιστορία της Τουρκίας, Μειονοτικά Ζητήματα που έχουν δημοσιευτεί σε σειρά περιοδικών και εφημερίδων.



Ο Θεοφάνης Μαλκίδης γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη από γονείς πρόσφυγες, διασωθέντες της Γενοκτονίας είναι διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών και μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών η οποία το 2007 αναγνώρισε, μετά από ψηφοφορία μεταξύ των μελών της, τη Γενοκτονία των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων.



Έχει πραγματοποιήσει παρεμβάσεις για το ζήτημα της Γενοκτονίας, εκτός και εντός Ελλάδας και για τη δραστηριότητά του έχει βραβευθεί από φορείς, τόσο στο εσωτερικό όσο και το εξωτερικό,  τα κείμενά του για το ζήτημα της Γενοκτονίας  έχουν μεταφρασθεί σε διάφορες γλώσσες, ενώ έχει μεταφράσει στην ελληνική γλώσσα βιβλία για την Γενοκτονία των Ελλήνων και των Αρμενίων.

Το ιστορικής σημασίας Συνέδριο για τη Γενοκτονία, στην Άγκυρα!

Το ιστορικής σημασίας Συνέδριο για τη Γενοκτονία, στην Άγκυρα!

Θ. Μαλκίδης 

Το ιστορικής σημασίας Συνέδριο για τη Γενοκτονία στην Άγκυρα!

Απόσπασμα συνεντεύξεων σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς


Το Συνέδριο για τη Γενοκτονία των προγόνων μας, η συζήτηση για την εκδίωξη των δικών μας ανθρώπων, η ημερίδα που θα γίνει στην πρωτεύουσα της Τουρκίας Άγκυρα στις 9 Απριλίου, είναι ένα ιστορικό γεγονός. Αποτελεί μία ψηφίδα στο  μεγάλο και ειλικρινή διάλογο που έχουμε εδώ και χρόνια με   έντιμες, δημοκρατικές και αγωνιστικές προσωπικότητες στη γειτονική χώρα. 

Είναι αποτέλεσμα της προσπάθειάς μας που έχει συνέπεια, ανιδιοτέλεια, σοβαρότητα, ειλικρίνεια, δεν διαπραγματεύεται ούτε αποσιωπά την αλήθεια, δεν καταναλώνει ούτε ευτελίζει το ζήτημα και συνεργάζεται μεταξύ των άλλων και με  δημοκράτες Τούρκους που γνωρίζουν την πραγματικότητα. 

Συνομιλήσαμε όλα αυτά τα χρόνια με ανθρώπους όπως ο Τανέρ Ακσάμ, ο Ραγκίπ Ζαράκολου, ο Σαίτ Τσετίνογλου, συνεργαστήκαμε σε διεθνή συνέδρια και συναντήσεις, από το Γερεβάν, την Καβάλα, την Κατερίνη και την Αθήνα, μέχρι το Σικάγο, την Νέα Υόρκη και τη Στοκχόλμη, έγραψαν για εμάς και γράψαμε μαζί και κάναμε άλλα τόσα για την υπόθεση της Γενοκτονίας.Μεταξύ των άλλων, η εισαγωγή στο βιβλίο μου για τη Γενοκτονία είναι του Ακσάμ, ενώ με τους Τσετίνογλου  και Ζαράκολου γράψαμε το βιβλίο για τη Γενοκτονία στην ελληνική και αγγλική γλώσσα. 

Το Συνέδριο στην Άγκυρα είναι ένα "φυσιολογικό" αποτέλεσμα όλων των παραπάνω. Κάποτε έρχεται η ώρα και η ιστορική στιγμή που πρέπει να μιλήσεις για το έγκλημα  στον τόπο του εγκλήματος, να  αναφερθείς στο ολοκαύτωμα στην πρωτεύουσα των πρωτεργατών υλοποίησής του,  έρχεται ο χρόνος για να αποδεχθούν οι αρνητές και προπαγανδιστές απόγονοι των Νεότουρκων και Κεμαλικών Ναζί τη Γενοκτονία εναντίον των Ελλήνων.  

Επικοινώνησαν πάρα πολλοί  από την Ελλάδα και το εξωτερικό, για να μου εκφράσουν τα πολυποίκιλα συναισθήματά τους για το Συνέδριο. Αν μπορώ να τα κωδικοποιήσω θα τα ονόμαζα, απορία, έκπληξη, ικανοποίηση, ανακούφιση, χαρά, αλλά και δικαιολογημένη αντίδραση, όταν την ίδια στιγμή στην Ελλάδα η υπονόμευση και η άρνηση περισσεύει! 

Η ουσία είναι ότι σε συνδυασμό και με τις άλλες εξελίξεις στην Τουρκία, το συνέδριο αποτελεί ένα ιστορικό σταθμό στο ζήτημα αναγνώρισης της Γενοκτονίας. Συνέπεια του αγώνα μας για την ανάδειξη του ιερού  θέματος του Ελληνικού Ολοκαυτώματος  τα επόμενα χρόνια θα ζήσουμε, συν Θεώ, σπουδαίες και μεγάλες νίκες!

Ένα ιστορικής σημασίας Συνέδριο  πραγματοποιείται στην Άγκυρα με θέμα  «Ο Νομός Τραπεζούντας και το Ποντιακό Ζήτημα Στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά» στις 9 Απριλίου 2016.

Τo Συνέδριο το  διοργανώνει η «Πρωτοβουλία για την Ελευθερία Σκέψης της Άγκυρας» (Ankara Düşünceye Özgürlük Girişimi) και η εφημερίδα«Newroz» .

Στην Ημερίδα θα απευθύνουν χαιρετισμό οι :Fikret BAŞKAYA και  Sinan ÇİFTYÜREK  ενώ οι εισηγητές είναι οι εξής:

Ahmet DEMİREL: Οι Διασκέψεις για τον Πόντο στο Πρώτο Κοινοβούλιο

Attila TUYGAN : Από τη Μεταρρύθμιση στην Γενοκτονία

Baskın ORAN : Η  Βίαιη Εκκαθάριση των Ρωμιών από την Ανατολή, η Ανταλλαγή Πληθυσμών του 1923 από το Α μέχρι το Ω και η Ολοκλήρωση της το 1964

İsmail BEŞİKÇİ : Η Καταστροφή της Εγγύς Ανατολής και το Ποντιακό Ζήτημα 

Mahmut KONUK : Δύο Φιγούρες της Γενοκτονίας: Sakallı Nurettin Paşa και Topal Osman Ağa

Mert KAYA : Ο Κληροδοτούμενος: Ο Χαμένος Γιος του Πόντου

Στέργιος ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ : Μνήμη και Εξουσία

Tamer ÇİLİNGİR : 353 χιλιάδες: Όχι απλά ένας αριθμός αλλά Άνθρωποι

Θεοφάνης ΜΑΛΚΙΔΗΣ : Γενοκτονία: Το Έγκλημα Εις Βάρος της Ανθρωπότητας

Βλάσης ΑΓΤΖΙΔΗΣ : Από την Σαμψούντα στην Σεμπρένιτσα

Yannis Vasilis YAYLALI : Ο Αγώνας μου με την Φτώχεια απ’ τον Πόντο μέχρι την Μαύρη Θάλασσα, και για την Ύπαρξη απ’ την Μαύρη Θάλασσα μέχρι τον Πόντο

Τα αποτελέσματα της Υπονόμευσης και της Άρνησης

Τα αποτελέσματα της Υπονόμευσης και της Άρνησης

Θ. Μαλκίδης 

Τα αποτελέσματα της Υπονόμευσης και της Άρνησης

Η ανακοίνωση του Υπουργείου Εξωτερικών της Τουρκίας για το ζήτημα της Γενοκτονίας, αποτελεί μία ακόμη προκλητική δήλωση του θύτη έναντι των θυμάτων. Είναι η ύβρις που συνεχίζεται για εκατό και πλέον χρόνια, από τότε που άρχισε το μαζικό έγκλημα, εναντίον των Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων  και άλλων λαών. 

Η  ανακοίνωση βεβαίως η οποία αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της σχέσης  της Τουρκίας  με την ιστορία, ήρθε ως "φυσιολογικό" αποτέλεσμα της Ελλαδικής στάσης στο ζήτημα της Γενοκτονίας.

Γιατί ο Κ. Καραμανλής, ο   Πρωθυπουργός της χώρας, του λαού και του έθνους  που είχε 1.000.000 θύματα στον Πόντο, στην Ιωνία, στη Θράκη, στην Καππαδοκία, κατέθεσε στεφάνι στον βασικό υπεύθυνο της Γενοκτονίας, τον δάσκαλο του Χίτλερ, Μουσταφά Κεμάλ, στη δεκαετία του 1950. 
Το ίδιο έπραξε και ο ανιψιός του το 2006 ως πρωθυπουργός πάλι, συμπληρώνοντας την ύβρι με κουμπαριά με τους απογόνους των δολοφόνων (.....), το ίδιο έκανε και ο Υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου, διανθίζοντας την ύβρι με χορούς και συμφωνίες για τα νέα σχολικά  βιβλία που κατέληξαν σε συνωστισμούς στη Σμύρνη.....

Γιατί η Ελλάδα αποπειράθηκε να στείλει την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών για να  εμφανιστεί την 19η Μαΐου στην Άγκυρα στις γιορτές μίσους, φασισμού και ρατσισμού υπέρ  του Κεμάλ, γιατί η Ελλάδα καλεί το λαό να εορτάσει (!!!!)  τη Γενοκτονία εναντίον του, γιατί η Ελλάδα κατέληξε δια του Υπουργού πρώην Εθνικής Παιδείας και νυν Α- Παιδείας, να αρνείται το μαζικό έγκλημα.

Τι περιμένει δηλαδή το κράτος αυτό, οι συγκεκριμένοι θεσμοί, οι αρχές και οι εκπρόσωποί της, όταν έχουν για δεκαετίες την παραπάνω στάση;


Tι αναμένουν  η κοινωνία και τα κάθε λογής πρόσωπα που σιώπησαν ή φώναξαν,  αναλόγως την κομματική- πολιτική τους θέση, σε κάθε υπονόμευση και άρνηση που συνέβη στο ζήτημα της Γενοκτονίας; 

Τι μπορείς να περιμένεις όταν το ζήτημα της Γενοκτονίας απουσιάζει από τη διμερή και διεθνή ατζέντα της Ελλάδας; 

Τα αποτελέσματα της Υπονόμευσης και της Άρνησης επιβεβαιώθηκαν για ακόμη μία φορά, με τραγικό βεβαίως τρόπο.  

Η ελπίδα πάντως έρχεται για ακόμη μία φορά από τους αγωνιστές και δημοκράτες από όλο τον κόσμο που με συνέπεια και ανιδιοτέλεια, παρόλο το κόστος, τα εμπόδια και τις δοκιμασίες συνεχίζουν τον αγώνα αναγνώρισης,  ενάντια στην Προπαγάνδα και το Ψεύδος της Τουρκίας, την Υπονόμευση και την Άρνηση της Ελλάδας.

Η ημερίδα στην πρωτεύουσα της Τουρκίας Άγκυρα, η πρώτη για το ζήτημα της Γενοκτονίας των δικών μας ανθρώπων που θα γίνει στις 9 Απριλίου  από ελεύθερους, δημοκράτες και αγωνιστές Τούρκους, με τη συμμετοχή μας, είναι μία τεράστια, αντάνταχτη και ιστορική απόδειξη.  

Ο αγώνας,  θα είναι νικηφόρος, γιατί έχουμε μαζί μας το Θεό, τις ψυχές των προγόνων μας, τους συνοδοιπόρους μας από όλον τον πλανήτη,  το δίκαιο και την ιστορία!

Το βιβλίο για τη Γενοκτονία στη ρουμανική γλώσσα

Το βιβλίο για τη Γενοκτονία στη ρουμανική γλώσσα

Το βιβλίο για τη Γενοκτονία στη ρουμανική γλώσσα 

Απόσπασμα από την παρουσίαση στο Βουκουρέστι. Μάρτιος 2016. 


Πριν χρόνια μιλώντας στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου αναφέρθηκα στη σημασία που έχει για τους Έλληνες και την (νεώτερη) ιστορία τους ο χώρος της Ρουμανίας.  Ο Καντακουζηνός, ο Σούτσος, ο Μουρούζης, ο Καρατζάς, ο Ρήγας ο Χαροκόπος, η οικογένεια Υψηλάντη,  είναι μερικά από τα έμψυχα παραδείγματα. Τα άλλα τα βρίσκεις σε κάθε γωνιά της ρουμανικής πρωτεύουσας και των άλλων πόλεων της χώρας, όπως για παράδειγμα το άγαλμα του Καντακουζηνού μπροστά στο νοσοκομείο του Βουκουρεστίου, η προτομή του Ρήγα στην ελληνική εκκλησία του Ευαγγελισμού- από τις ομορφότερες του κόσμου-  τα κοιμητήρια του Μπρασόφ στα κοιμητήρια της Αγίας Τριάδας, στην ελληνική σύγχρονη  πολιτιστική και εκπαιδευτική παρουσία. 

Από την άλλη πλευρά ο ρουμανικός λαός φιλικά διακείμενος προς τον ελληνικό λόγω  παράδοσης  και λόγω Ορθοδοξίας μπορεί να κατανοήσει τα ζητήματα που αναφέρω και   ειδικότερα   τη μαζική δολοφονία των προγόνων μας,  που πολλοί βρήκαν καταφύγιο στη Ρουμανία,  τόσο αμέσως μετά το έγκλημα το 1922-1923, όσο και αργότερα ως απόγονοι των διασωθέντων- πολιτικοί πρόσφυγες. Τα κοιμητήρια κυρίως στο Βουκουρέστι έχουν πολλούς συμπατριώτες μας, που οι απόγονοί τους, Πόντιοι, Μικρασιάτες, Θρακιώτες, έρχονται από την Ελλάδα για να τους ανάψουν ένα κερί.....

Ο ρουμανικός λαός μπορεί να κατανοήσει πλήρως αυτό που συνέβη εναντίον των Ελλήνων από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς. Πέρασε έναν αντίστοιχο ολοκληρωτισμό που πολλές εκφάνσεις του έχουν τις ρίζες του και το φασισμό του Κεμάλ και των συνεργατών του. Μπορεί να αντιληφθεί πως ένας λαός μπορεί να απειληθεί με εξαφάνιση, όταν  χρησιμοποιούνται εναντίον του οι   απάνθρωπες   πράξεις.  

Η   έκδοση του βιβλίου για τη Γενοκτονία των Ελλήνων σε μετάφραση της Catina Alina Preda στη ρουμανική γλώσσα,   το πρώτο και μοναδικό έως τώρα, αποτελεί μέρος της προσπάθειας που γίνεται για την αναγνώριση της μαζικής δολοφονίας των ανθρώπων μας. Προσπάθεια που έχει συνοδοιπόρους σε όλο τον κόσμο από ανθρώπους που έχουν γνώση της ιστορικής και κοινής τους πορείας με τους Έλληνες. 
Για  το ρουμανικό λαό είμαστε βέβαιοι ότι στον αγώνα  αναγνώρισης ότι  τον  έχουμε δίπλα μας. Το επόμενο βήμα, η επίσημη  αναγνώριση από τη Ρουμανία είναι και το πιστεύουμε, θέμα χρόνου. 




Υ.Γ. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στις γυναίκες και στα παιδιά που δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας, αποτελώντας μία ιδιαίτερη πτυχή του μαζικού εγκλήματος ενάντια στους Έλληνες. Αυτό που ονομάστηκε δολοφονία του μέλλοντος,  δολοφονία της συνέχειας του έθνους με την εκκαθάριση των γυναικών και των παιδιών. Ο ρουμανικός λαός γνωρίζει πολύ καλά τι συνέβη και με τις γυναίκες και με τα παιδιά από το καθεστώς που γνώρισε για δεκάδες χρόνια....

Συνωστισμένοι στη Σμύρνη

“Συνωστισμένοι στη Σμύρνη”.......

Θ. Μαλκίδης

“Συνωστισμένοι στη Σμύρνη”......... Η παρακμή της πολιτικής και η ύβρις

Είναι περιττό να αναφερθούμε στους χιλιάδες συμβολισμούς, όσα και τα θύματα της Γενοκτονίας, που υπάρχουν στη Σμύρνη. Εδώ και αιώνες ο Ελληνισμός έχει σημείο αναφοράς τη Ιωνική πόλη, ως κέντρο πίστης, πολιτισμού, αρχιτεκτονικής, ιστορίας, αθλητισμού, ζωής αλλά και θανάτου.

Η άνοδος άνοδος του φασιστικού κινήματος των Νεότουρκων στην εξουσία καθώς και τα συμφέροντα συνδεόμενα σε μεγάλο βαθμό με την οικονομική διείσδυση της Γερμανίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, οδήγησαν στη Γενοκτονία των Ελλήνων. Ένα εκατομμύριο πρόγονοί μας από τους πάνω από 2.700.000 που ζούσαν το 1914, δολοφονήθηκαν και μαζί τους διεκόπη η μακραίωνη πορεία του ελληνικού πολιτισμού.

Το τελευταίο μέρος του ελληνικού δράματος παίζεται τον Αύγουστο του 1922, όταν αρχίζει η επίθεση του δασκάλου του Χίτλερ, Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος έχει υπογράψει σύμφωνο φιλίας και συνεργασίας με την ΕΣΣΔ, με τη Γαλλία και την Ιταλία, ενώ οι Βρετανοί φωτογράφιζαν την φωτιά στην προκυμαία της Σμύρνης.....

Στις 27 Αυγούστου, οι Τούρκοι μπαίνουν στην πρωτεύουσα της Ιωνίας και αρχίζει ο εμπρησμός της και η καταστροφή της ελληνικής παρουσίας. Εκεί, όπως σημειώνει ο πρόξενος των ΗΠΑ Τζορτζ Χόρτον «δεν έλειπε τίποτε σχετικά με τη θηριωδία, την ακολασία, την σκληρότητα και όλη τη μανία του ανθρώπινου πάθους». Στις 28 Αυγούστου 1922 κατακρεουργήθηκε ο μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, και μαζί του 342 κληρικοί της Μητροπόλεως Σμύρνης και των περιχώρων οι οποίοι πρώτα βασανίστηκαν.Τη δολοφονία, την εκδίωξη των Ελλήνων, ακολούθησε η καταστροφή κάθε ίχνους ελληνικής παρουσίας, αυτό άλλωστε υποδηλώνει η φωτιά στη Σμύρνη.

Γράφει σχετικά η Διδώ Σωτηρίου: «Βάλαν φωτιά στη Σμύρνη…εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος, τρελός από φόβο, αρχίνησε να τρέχει…και να ξεχύνεται στη παραλία σαν μαύρο ποτάμι…μπρος θάλασσα και πίσω σφαγή».

Η εκδίωξη των Ελλήνων από τους Νεότουρκους και τον Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος στράφηκε με μανία εναντίον του Ελληνισμού, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα όχι μόνο στην ελληνική αλλά και στην ανθρώπινη ιστορία. Η Γενοκτονία των Ελλήνων είναι ένα ζήτημα το οποίο παρέμεινε στο περιθώριο για πολλά χρόνια. Είναι ένα πολιτικό ζήτημα και η διεθνής του προέκταση αναφέρεται στην υποχρέωση των κρατών και των διεθνών οργανισμών να αναγνωρίσουν τη γενοκτονίας και να αποκαταστήσουν με αυτόν τον τρόπο, την βλάβη που υπέστησαν.

Από την άλλη το σύγχρονο τουρκικό κράτος οφείλει να αναλάβει την ευθύνη για τη γενοκτονία των Ελλήνων, χωρίς να κάνει προπαγάνδα. Κάθε λαός και ιδιαίτερα οι Έλληνες οι οποίοι έχουν χάσει χιλιάδες συμπατριώτες τους, έχουν το δικαίωμα στην μνήμη, έχουν το δικαίωμα να απαιτούν με επιμονή την επίσημη αναγνώριση από τις αρχές των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχτηκαν σε βάρος του.

Κλείνουμε την παρέμβασή μας με μία θλιβερή διαπίστωση: Ο πρωθυπουργός με την επίσκεψή του στην Ιωνία των Ελλήνων, επιβεβαίωσε την παρακμή της πολιτικής και το έγκλημα της ύβρεως που συντελείται.

Ένα πέρασμα, μία φωτογραφία έστω, στην προκυμαία της Σμύρνης όπου μαρτύρησαν χιλιάδες πρόγονοί μας θα έσωζε τα προσχήματα και θα ήταν μία πρώτη πράξη μετάνοιας. Αντ ΄αυτού προτίμησε να “συνωστισθεί” με τους απογόνους των φασιστών και των ρατσιστών, να τιμηθεί από τους πλιατσικολόγους των ελληνικών περιουσιών και να φωτογραφηθεί με τους απογόνους των δολοφόνων......

Οι Γυναίκες και τα Παιδιά στη Γενοκτονία

Οι Γυναίκες και τα Παιδιά στη Γενοκτονία

Θ. Μαλκίδης

Οι  Γυναίκες και τα Παιδιά στη Γενοκτονία 

Μία από τις πιο πρώτες εμπειρίες μου σ΄αυτή τη ζωή, ήταν η εικόνα της γιαγιάς μου να ακούει από το ραδιόφωνο, κάθε Κυριακή, τις αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού. Περίμενε, μήπως μάθει κάτι για την αδελφή της που χάθηκε μικρό κορίτσι, κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας. Αντίστοιχες, φαντάζομαι, εικόνες έχουν και πολλοί άλλοι όταν αναζητούσαν τους δικούς τους ανθρώπους που έγιναν αγνοούμενοι κατά τη διάρκεια του μαζικού εγκλήματος εναντίον των προγόνων μας.

Ποτέ άλλοτε στην παγκόσμια ιστορία δεν σημειώθηκαν τρία μαζικά εγκλήματα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και από τους ίδιους θύτες. Οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι, υπέστησαν Γενοκτονία από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς, οι οποίοι δολοφόνησαν, βίασαν, εξανδραπόδισαν τον Ελληνικό, Αρμενικό και Ασσυριακό λαό, λεηλατώντας και καταστρέφοντας, ταυτόχρονα, τον πολιτισμό τους.

Μέσα όμως στη Γενοκτονία των Ελλήνων και των άλλων λαών που δολοφονήθηκαν από το φασισμό και το ρατσισμό των δασκάλων του Χίτλερ, Ενβέρ, Ταλαάτ, Τζεμάλ,Κεμάλ πασά, υπήρξε μία μαζική δολοφονία που στοιχειοθετεί στην ουσία και στο πνεύμα της σχετικής Σύμβασης του ΟΗΕ και του διεθνούς δικαίου, το έγκλημα της Γενοκτονίας.

Υπήρξε μαζική δολοφονία γυναικών και παιδιών, βιασμοί, μεταφορά στην τουρκική εθνική ομάδα η οποία λειτούργησε πλιατσικολογικά, βιασμοί εγκύων γυναικών και δολοφονία τους, κλείσιμο σε εκκλησίες και εμπρησμό τους και δεκάδες άλλα παρόμοια εγκλήματα.

Η ανάδειξη της δολοφονίας των Γυναικών και των Παιδιών αποτελεί ένα προφανές αίτημα για τους παραπάνω αλλά και για ένα εκατομμύριο και πλέον λόγους. Όσα είναι τα θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων από τη Θράκη μέχρι την Ιωνία και από τον Πόντο μέχρι την Καππαδοκία, όσα είναι τα ορφανά, οι αγνοούμενοι, οι βιασμένες γυναίκες και κορίτσια, οι γυναίκες που προτίμησαν να πέσουν μαζί με τα παιδιά τους σε χαράδρες, γκρεμούς και ποτάμια.........

Ακούστε την ομιλία του Θ. Μαλκίδη για τη Γυναικοκτονία και την Παιδοκτονία, η οποία πραγματοποιήθηκε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της  Καβάλας, στην εκδήλωση που οργάνωσε ο Όμιλος Ποντίων Χορευτών Καβάλας

Σάββατο των Ψυχών

Σάββατο των Ψυχών

Θ. Μαλκίδης 

Σάββατο των Ψυχών 

Το Σάββατο των ψυχών, το ΨυχοΣάββατο της πίστης μας, του   λαού μας και   του πολιτισμού μας, το Σάββατο των κεκοιμημένων αδελφών μας, το Σάββατο της μνήμης και του μνημοσύνου, είναι μία ακόμη σημαντική στιγμή της  Ορθόδοξης παράδοσής μας. 

Δείχνει πως οι ζώντες, οι Χριστιανοί, οι Ορθόδοξοι, οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, μπορούν να μνημονεύουν τους κεκοιμημένους, να προσεύχονται για αυτούς και να προσβλέπουν σ΄αυτούς.

Το Σάββατο των Ψυχών αφορά «πάντων των απ’ αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου» και μνημονεύει όλους  που υπέστησαν  θάνατο σε ξένη γη, σε στεριά και σε θάλασσα,  που πέθαναν από την πείνα, σε πολέμους, σε  κακοκαιρίες, σε σεισμούς και θεομηνίες, όσους κάηκαν ή χάθηκαν, εκείνους που ήταν φτωχοί και χωρίς πόρους και δεν τους φρόντισε κάποιος  με  Ακολουθίες  τα Μνημόσυνα,  για αυτούς  που έζησαν, ζουν και θα ζήσουν.

Πάρα πολλές φορές έχουμε τονίσει κατά τη διάρκεια του ιερού αγώνα για τη διεθνοποίηση και την αναγνώριση της Γενοκτονίας των προγόνων μας, της Γενοκτονίας που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες,  ότι έχουμε μαζί μας το Θεό και τις ψυχές των δολοφονημένων προγόνων μας. 

Έχουμε αναφέρει ότι σε κάθε δύσκολη προσπάθεια και δοκιμασία,  σε κάθε εμπόδιο που βάζουν οι υπονομευτές  και οι αρνητές, το προσπερνάμε με τη δύναμη που μας δίνει η πίστη μας, με τη δύναμη που λαμβάνουμε από τις ψυχές των δικών μας ανθρώπων.

Έχουμε επισημάνει σε κάθε δημόσια τοποθέτηση ότι ο αγώνας θα είναι νικηφόρος γιατί έχουμε δίπλα μας τις ψυχές των Ελλήνων και των Ελληνίδων,  των ανδρών, των γυναικών και των παιδιών, που εξολοθρεύτηκαν, απαγχονίστηκαν, βιάστηκαν, κατά τη διάρκεια του προμελετημένου μαζικού εγκλήματος εναντίον τους.  Ένα έγκλημα που εκτέλεσαν οι φασίστες και ρατσιστές Νεότουρκοι και Κεμαλικοί, το οποίο επειδή δεν τιμωρήθηκε επαναλήφθηκε από τους μαθητές τους Ναζί  και επαναλαμβάνεται από τους νεοσουλτάνους της Άγκυρας σήμερα. 

Φέτος,  κάθε χρόνο, κάθε Σάββατο, κάθε μέρα,  τα μνημόσυνα, τα κόλλυβα,  το σιτάρι, ας γίνουν και για τους δικούς μας ανθρώπους που  δολοφονήθηκαν  στη Θράκη, στον Πόντο, στην Ιωνία, στην Καππαδοκία. Για να  "σπείρετε εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία", όπως γράφει ο απόστολος Παύλος (Α' Κορινθ, κεφ 15, εδ 42), για να μη μείνει η θυσία τους χωρίς δικαίωση, για να νιώσουμε όλοι, κεκοικημένοι και ζώντες,   ανάσταση και  απελευθέρωση. 

ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΙΑ και ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ

ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΙΑ και ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ

Θ.  Μαλκίδης

«ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΙΑ & ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ» 

Απόσπασμα από την ομιλία του Θ. Μαλκίδη στην ομώνυμη εκδήλωση που οργάνωσε o Όμιλος Ποντίων Χορευτών Καβάλας, στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της πόλης.

1. Γυναίκες και παιδιά ως στόχος

Η Γενοκτονία των Ελλήνων που ζούσαν στο οθωμανικό κράτος, αποτέλεσαν την τραγικότερη σελίδα της ζωής του Ελληνισμού και στοίχισαν τη ζωή σε 1.000.000 Έλληνες. Ιδιαίτερη θέση σ΄ αυτήν την περίοδο κρατά η γυναίκα και το μικρό παιδί, τα οποία αποτέλεσαν αφενός συγκεκριμένο στόχο του προμελετημένου εγκλήματος, λόγω του ειδικού τους βάρους στην κοινωνία και την οικογένεια, αφετέρου ήταν αποδέκτες όλων των επιπτώσεων της γενοκτονίας (χηρεία, προσφυγιά, βιασμός, ορφάνια κ.ά).

Με την στρατολόγηση, την εξορία, τα τάγματα εργασίας, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι νεοτουρκικές και κεμαλικές ομάδες δολοφονούσαν τους άνδρες. Πίσω στις οικογενειακές εστίες έμεναν ως στηρίγματα οι γυναίκες, έχοντας να προστατεύσουν παιδιά και ηλικιωμένους και να διατηρήσουν ένα ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης-επιβίωσης. Μετά τη δολοφονία των ανδρών, οι γυναίκες απετέλεσαν το κομμάτι εκείνο του πληθυσμού, πάνω στο οποίο κάθε χτύπημα θα επέφερε σημαντικό πλήγμα συνολικά στην εθνική ομάδα. Η γυναίκα είναι η πηγή της ζωής, κάθε δολοφονία στερούσε από τον Ελληνισμό τη βιολογική του συνέχεια. Όπου δεν μπορούσε να γίνει αυτό, υπήρχε ο βιασμός και έτσι ο καρπός της αγάπης, του έρωτα, των πιο ωραίων ανθρώπινων συναισθημάτων, η μητρότητα και η οικογένεια, μετατρεπόταν σε ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, σε παντοτινή υπενθύμιση του εγκλήματος. Παράλληλα υπήρχε ο βιασμός των εγκύων και μετέπειτα η δολοφονία μητέρας και εμβρύου, υπήρχε ο εγκλεισμός χιλιάδων γυναικών σε τουρκικά σπίτια. Άλλες γυναίκες αναγκάστηκαν να παραδώσουν τα βρέφη τους στους αντάρτες, ώστε το κλάμα τους να μη τους προδώσει στους διώκτες τους.

Παράλληλα υπήρξε μία ομάδα γυναικών και παιδιών η οποία κάτω από ιδιαίτερα πιεστικές συνθήκες, έχασε τη θρησκευτική και εθνική της ταυτότητα και οδηγήθηκε για πάντα στο σκοτάδι της άγνοιας της καταγωγής και της προέλευσης. Ενδεικτικές καταγραφές Ελληνόφωνων, μουσουλμάνων ή /και κρυπτοχριστιανών γυναικών και παιδιών υπάρχουν μέχρι σήμερα.

Είναι διαπιστωμένο πλέον από τα στοιχεία που διαθέτουμε ότι ένα ειδικό σχέδιο εξόντωσης αφορούσε τις γυναίκες και τα παιδιά. Έτσι παράλληλα με τη Γενοκτονία,τελέσθηκε και μια Γυναικοκτονία και μία Παιδοκτονία.

Η εφαρμογή μιας πολιτικής μαζικής βίας ενάντια στις γυναίκες και τα παιδιά με τη βίαιη αρπαγή γυναικών και τον εγκλεισμό τους σε οικίες Τούρκων, το βίαιο εξισλαμισμό τους, τους μαζικούς βιασμούς και βίαιες εγκυμοσύνες, τη δολοφονία εγκύων γυναικών, τη βίαιη αρπαγή παιδιών, βρεφών από τις μητέρες τους, από τις οικογένειές τους και μεταφορά τους σε τουρκικές οικογένειες, αποτέλεσε ειδική παράμετρο του μαζικού εγκλήματος. Υπήρχε δηλαδή η βίαιη απόσπαση - αφαίρεση παιδιών μιας εθνικής ομάδας και μεταφορά τους σε άλλη εθνική ομάδα, η οποία συνιστά μεγάλο μέρος του αδικήματος της Γενοκτονίας. 

Ο Γάλλος συγγραφέας Φ. Σαντιό (F. Santiaux) αναφέρει ότι «τις γυναίκες και τις κοπέλες η Διοίκηση τις διαμοίρασε χαρέμια, άλλες κλείστηκαν με τη βία σε οίκους ανοχής και έγιναν ιδιοκτησία των Τούρκων. Άλλες τις οδήγησαν στις φυλακές οι χωροφύλακες για τις βιάσουν….. Στις πύλες των πόλεων υπάρχουν σκλαβοπάζαρα με μεγάλη πελατεία, εκεί πουλιούνται οι γυναίκες, τα κορίτσια και τα παιδιά που απήγαγαν οι τουρκικές ή κουρδικές συμμορίες στο διάβα τους».

2. Η αντίσταση στην Παιδοκτονία- Γυναικοκτονία

Η αντίσταση της γυναίκας σε αυτές τις πολιτικές βίας έχει διάφορες μορφές. Από την ένοπλη αντίσταση με τη συμμετοχή στο αντάρτικο, έως την επιλογή του θανάτου, αντί να υποστεί τον εξευτελισμό και την ταπείνωση.

Τον Οκτώβριο του 1921 πληροφορούμαστε για δέκα χιλιάδες γυναικόπαιδα, τα οποία «ευρίσκοντο στα όρη της Μπάφρας», τα οποία προσπαθούσαν να σωθούν από τους κεμαλικούς και «ειρημένος οπλαρχηγός είπεν ημίν ότι ειρημένα γυναικόπαιδα διατρέχουσι κίνδυνο σφαγής, επομένως δέον ληφθή πρόνοια προς σωτηρίαν αυτών και μεταφοράν στην Ελλάδα».

Το 1922 το Οικουμενικό Πατριαρχείο πληροφορούσε ότι «γυναικόπαιδα εικοσιτριών ελληνικών χωριών της περιφερείας Κερασούντος και οχτώ ελληνικών χωρίων της περιφερείας Πουλαντσάκης ενεκλείσθησαν υπό των στρατιωτών του Τοπάλ Οσμάν εν ταις οικίαις αυτών, πυρποληθείσαις και αποτεφρώθησαν».

Μια ειδικότερη μορφή αντίστασης που συναντάται όχι μόνο στη Σάντα, αλλά και σε άλλες περιοχές είναι η εγκατάλειψη των βρεφών χάριν της σωτηρίας του συνόλου και της ομάδας.

Στη Σάντα υπήρχαν μαζί με τους αντάρτες, οι οποίοι ανέλαβαν δράση για να προστατέψουν οι γυναίκες και παιδιά, όπως μας πληροφορούν οι Σανταίοι της ενορίας Πιστοφάντων. Το Σεπτέμβριο του 1921 οι αντάρτες μαζί με το δυσκίνητο αυτό το σώμα των γυναικόπαιδων, δέχτηκαν επίθεση. Η διαφυγή ήταν δύσκολη και η μόνη λύση ήταν να σταλούν μόνες οι γυναίκες και τα παιδιά σε ασφαλές σημείο.

Η απόφαση συνάντησε την άρνηση των γυναικών, και η κατάσταση έγινε τραγική ακόμη περισσότερο με τα κλάματα των μικρών παιδιών. Τότε «πολλά παιδιά, επειδή αι γυναίκες των δεν μπορούσαν να σταματήσουν τας φωνάς των παιδιών τους και μη θέλοντας να χωρισθούν εκ ημών, τα σκότωσαν και τα άφησαν επί τόπου». Ο αρχηγός των ανταρτών της Σάντας καπετάν Ευκλείδης Κουρτίδης στο ημερολόγιο του γράφει ότι «ο στρατός, όταν είδε ότι δεν είμαστε εκεί επροχώρησαν μέχρι το λημέρι και το βρήκαν άδειο και ανέβηκαν εις Μερτσιάν Λιθάρ, όπου βρήκαν τα έξι μικρά σκοτωμένα και αμέσως ειδοποίησαν τον Μέραρχον και ήλθαν επί τόπου. Και όταν είδε τα μικρά σφαγμένα διέταξε αμέσως τον στρατόν να φύγουν πίσω και να μαζευθούν όλοι στη Σάντα και εκείθεν να πάνε πίσω λέγων ότι οι άνθρωποι που σφάζουν τα παιδιά τους είνε αδύνατον να πιασθούν και ως εκ τούτο είνε περιττόν να μείνωμε…».

Στις περισσότερες από αυτές τις γυναίκες της Σάντας και άλλων περιοχών οι οποίες παρέδωσαν τα βρέφη τους στους αντάρτες, είχαν κλονισμό της ψυχικής τους υγείας, αφού επέζησαν των βιαιοτήτων και των σφαγών εκδηλώνονταν αργότερα το σύνδρομο και η ενοχή του διασωθέντα.

Η σκέψη τους και η μνήμη τους σταμάτησε στα γεγονότα των διωγμών και των σφαγών, εμφάνιζαν συμπτώματα διαρκούς άγχους και διαρκών καταπτώσεων, ανέπτυξαν ένα ιδιαίτερο ψυχισμό, ο οποίος αποτυπώθηκε σε όλες τις συλλογικές εκφράσεις των Ελλήνων, όπως είναι τα μνημεία στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, όπου υπάρχουν κεντρικές παραστάσεις γυναικών.

3. Η Γενοκτονία ήταν Γενοκτονία των Παιδιών και των Γυναικών

Πολλές από τις γυναίκες και παιδιά μετά την Γενοκτονία δεν κατέληξαν στην Ελλάδα, αλλά ως μικρές ορφανές απροστάτευτες γυναίκες και παιδιά έφυγαν εκτός Ευρώπης, και κυρίως στις ΗΠΑ, σε άτεκνες οικογένειες. Υπολογίζεται ότι μετά τη Γενοκτονία υπήρξαν χιλιάδες ορφανά για τον αριθμό των οποίων μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Εάν διαβάσουμε τις μαρτυρίες των ορφανών, θα καταλάβουμε ορισμένα μόνο από αυτά που πέρασαν αυτά και οι γονείς τους, κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας. Αυτές οι μαρτυρίες φανερώνουν ένα μικρό μέρος της τραγωδίας του μαζικού εγκλήματος και του παράλληλου εγκλήματος, της Γυναικοκτονίας και της Παιδοκτονίας. Είναι χαρακτηριστική η στιγμή που φανερώνει και το μέγεθος του εγκλήματος, όταν ο Γάλλος πρόξενος δικαιολόγησε την καθυστέρηση της άφιξής του σε γεύμα στη Σμύρνη, λόγω του γεγονότος ότι «η λέμβος που τον έφερεν από το γαλλικόν πλοίον, προσέκρουσεν εις πτώματα Ελληνίδων γυναικών που έπλεον εις την παραλίαν!».

Έχει ενδιαφέρον από κάθε άποψη η σύσταση από την Κοινωνία των Εθνών, της ερευνητικής επιτροπής για τον εκτοπισμό γυναικών και παιδιών, η οποία εξέτασε την τις βιαιότητες εναντίον του αρμενικού πληθυσμού, αλλά και του ελληνικού. Η ειδική ανακριτική επιτροπή η οποία δημιουργήθηκε για να διερευνήσει το ζήτημα των γυναικών και των παιδιών που απήχθηκαν και κλείστηκαν σε ιδρύματα και οικίες με σκοπό τον εξισλαμισμό και την εκμετάλλευση ανακάλυψε πλαστά έγγραφα τα οποία τα εμφάνιζαν ως μουσουλμανικού θρησκεύματος, ενώ ο Έλληνας εκπρόσωπος στην έκθεσή του ανέφερε ότι «300.000 γυναίκες και παιδιά εκτοπίστηκαν και κρατούνται».

Ο επίλογος της μαζικής δολοφονίας, εξευτελισμού, εξανδραποδισμού, χειραγώγησης των γυναικών και των ορφανών γράφτηκε στην Ελλάδα και σε άλλα μέρη της προσφυγιάς. Η γυναίκα και τα ορφανά έψαχναν τους αγνοούμενους τους στην Ελλάδα (αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού), τους εναπομείναντες συγγενείς της στην πατρίδα (εξισλαμισμένοι) και θρηνούσαν τους νεκρούς της. Καταυλισμοί και ορφανοτροφεία ήταν τα σπίτια τους μετά τον ξεριζωμό, όπου άρχισε μία νέα ζωή με έντονες μνήμες από το παρελθόν.