Ο Κεμαλισμός και η αποκαλούμενη Eλληνική Aριστερά

Ο Κεμαλισμός και η αποκαλούμενη Eλληνική Aριστερά

Ένα κείμενο του 2001…..επίκαιρο

Ο Κεμαλισμός και η αποκαλούμενη Ελληνική Αριστερά

Β. Λαγός- Θ. Μαλκίδης

1.Η Γενοκτονία  που αμφισβητείται.....

Aφορ­μή για το κεί­με­νο αυτό υ­πήρξαν κεί­με­να που δη­μο­σιεύ­θη­καν στον Α­θη­να­ϊ­κό και Πε­ρι­φε­ρεια­κό Τύ­πο για το αν χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται ως γε­νο­κτο­νί­α ο α­φα­νι­σμός του ελ­λη­νι­σμού της Α­να­το­λής. Με­ρι­κά δη­μο­σιεύ­μα­τα μά­λι­στα ε­πι­κα­λού­νται τις α­πο­φά­σεις του Ο.Η.Ε. για το πώς ο­ρί­ζε­ται η έν­νοια Γε­νο­κτο­νί­α (διε­θνής ό­ρος η ελ­λη­νο­λα­τι­νι­κή λέ­ξη Genocide).
 Αν και οι α­πο­φά­σεις του Ο.Η.Ε. εί­ναι γνω­στό ό­τι α­πο­τε­λούν προ­ϊ­όν των κά­θε φο­ρά πο­λι­τι­κών συ­σχε­τι­σμών, ί­σως εί­ναι α­να­γκαί­ο να μνη­μο­νεύ­σου­με τί ο­ρί­ζε­ται ως γε­νο­κτο­νί­α στη σύμ­βα­ση του Ο.Η.Ε. της 9ης Δε­κεμ­βρί­ου 1948:
«Ως Γε­νο­κτο­νί­α νο­εί­ται οια­δή­πο­τε εκ των κα­τω­τέ­ρω πρά­ξε­ων ε­νερ­γου­μέ­νων με την πρό­θε­σιν ο­λι­κής ή με­ρι­κής κα­τα­στρο­φής ο­μά­δος ε­θνι­κής, ε­θνο­λο­γι­κής, φυ­λε­τι­κής ή θρη­σκευ­τι­κής, ως τοιαύ­της:
α) Φό­νος των με­λών της ο­μά­δος
β) Σο­βα­ρά βλά­βη της σω­μα­τι­κής ή δια­νο­η­τι­κής α­κε­ραιό­τη­τος των με­λών της ο­μά­δος
γ) Εκ προ­θέ­σε­ως υ­πο­βο­λή της ο­μά­δος εις συν­θή­κας δια­βιώ­σε­ως δυ­να­μέ­νας να ε­πι­φέ­ρω­σι την πλή­ρη ή την με­ρι­κήν σω­μα­τι­κήν κα­τα­στρο­φήν αυ­τής.
δ) Μέ­τρα α­πο­βλέ­πο­ντα εις την πα­ρε­μπό­δι­σιν των γεν­νή­σε­ων εις τους κόλ­πους ω­ρι­σμέ­νης ο­μά­δος.
ε) Α­να­γκα­στι­κή με­τα­φο­ρά παί­δων μί­ας ο­μά­δος εις ε­τέ­ραν ο­μά­δα”.


2. Στηρίζοντας τον Κεμαλικό φασισμό

Υ­πάρ­χουν πο­λλά πα­ρα­δείγ­μα­τα α­πό το πα­ρελ­θόν που α­πο­δει­κνύ­ουν ότι η ελ­λη­νι­κή α­ρι­στε­ρά, στις διά­φο­ρες εκ­δο­χές της, δέ­σμια των συμ­φε­ρό­ντων, των οι­κο­νο­μι­κών συ­ναλ­λα­γών, που εί­χε η Σο­βιε­τι­κή Έ­νω­ση και η Κομ­μου­νι­στι­κή Διε­θνής με διά­φο­ρα κα­θε­στώ­τα, αν δεν τα υπε­ρα­σπί­στηκε, τουλάχιστον τα ανέχτηκε.
Έ­τσι λοι­πόν στις αρ­χές της δε­κα­ε­τί­ας του ’80, λό­γω της με­γά­λης ει­σα­γω­γής κρε­ά­των που εί­χε α­πο την Αρ­γε­ντι­νή η Σο­βιε­τι­κή Έ­νω­ση, το Κ.Κ.Ε. μας “ε­νη­μέ­ρω­νε” ότι η χού­ντα του Βι­ντέ­λα εί­χε “κε­ντρώ­ο και προ­ο­δευ­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα”. Το Κ.Κ.Ε. ε­σω­τε­ρι­κού, η άλ­λη εκ­δο­χή της πα­ρα­δο­σια­κής α­ρι­στε­ράς, ε­πί γραμ­μα­τεί­ας Λε­ω­νί­δα Κύρ­κου, μας εκ­θεί­α­ζε το κα­θε­στώς Τσα­ου­σέ­σκου στη Ρου­μα­νί­α, λό­γω της οι­κο­νο­μι­κής βο­ή­θειας που λάμ­βα­νε α­πό το “α­δερ­φό” κόμ­μα. Ταυ­τό­χρο­να η κυ­βέρ­νη­ση του ΠΑ­ΣΟΚ εί­χε α­γα­στή συ­νερ­γα­σί­α με το κα­θε­στώς Για­ρου­ζέλ­σκι στην Πο­λω­νί­α θέ­λο­ντας να κά­νει ε­ξα­γω­γή πορ­το­κα­λιών στη χώ­ρα αυ­τή.
 Αν ό­μως τα προ­α­να­φε­ρό­με­να κα­θε­στώ­τα έ­χουν κα­ταρ­ρεύ­σει, υ­πάρ­χει α­κό­μα έ­να κα­θε­στώς βα­θιά ρα­τσι­στι­κό, αυ­τό της Τουρ­κί­ας, που ως κρα­τι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α έ­χει τον κε­μα­λι­σμό, δη­λα­δή τον ρα­τσι­σμό, τον φα­σι­σμό. Η ελ­λη­νι­κή α­ρι­στε­ρά, δέ­σμια των γε­ω­πο­λι­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων της πά­λαι πο­τέ Σο­βιε­τι­κής Έ­νω­σης, κα­τά­ντη­σε τε­λι­κά να εί­ναι “κε­μα­λι­κή α­ρι­στε­ρά”. Το φά­ντα­σμα της συμ­φω­νί­ας Κε­μάλ Α­τα­τούρ­κ-Μπολ­σε­βί­κων πλα­νά­ται α­κό­μα και σή­με­ρα πά­νω α­πό την Ελ­λά­δα με α­πο­τέ­λε­σμα η Ελ­λη­νι­κή, ή για την α­κρί­βεια, η Α­θη­να­ϊ­κή κε­μα­λι­κή α­ρι­στε­ρά, να στη­ρί­ζει με κά­θε τρό­πο την α­κε­ραιό­τη­τα του κε­μα­λι­κού ρα­τσι­σμού. “Εί­ναι στο κρά­τος, στα Υ­πουρ­γεί­α, στα κόμ­μα­τα, σε α­δια­φα­νείς μη­χα­νι­σμούς, πολ­λές φο­ρές α­πό βλα­κεί­α…. Ο κε­μα­λι­σμός, ό­πως και ο νε­ο­κε­μα­λι­σμός, εί­ναι ρα­τσι­σμός και έ­τσι πρέ­πει αυ­τοί οι φι­λο­κε­μα­λι­στές-φι­λο­ρα­τσι­στές να α­ντι­με­τω­πί­ζο­νται. Εί­ναι οι α­διά­ντρο­ποι υ­πε­ρα­σπι­στές του κε­μα­λι­κού αυ­γού του φι­διού που πα­ρα­μόρ­φω­σε και πα­ρα­μορ­φώ­νει τους λα­ούς και την ι­στο­ρι­κή πε­ριο­χή της Α­να­το­λί­ας”.(1)

Και για ό­σους αμ­φι­σβη­τούν τα πα­ρα­πά­νω, ας γί­νουν με­ρι­κές α­να­φο­ρές σε κεί­με­να του πα­ρελ­θό­ντος που ερ­μη­νεύ­ουν τη στά­ση της Ελ­λη­νι­κής Α­ρι­στε­ράς. Ο Μου­στα­φά Κε­μάλ, σε ε­πι­στο­λή του στον  πρω­τερ­γά­τη του κι­νή­μα­τος, Κια­ζήμ Κα­ρα­μπε­κίρ στις 22 Ιου­νί­ου 1919, α­να­φέ­ρει με­τα­ξύ άλ­λων:
“Σε πε­ρί­πτω­ση που οι μπολ­σε­βί­κοι ε­πι­δεί­ξουν δρα­στη­ριό­τη­τα και α­σκή­σουν ε­πιρ­ρο­ή, θα πρέ­πει προ­σπα­θώ­ντας να φα­νού­με ου­δέ­τε­ροι να ε­ξα­να­γκά­σου­με τις δυ­νά­μεις των συμ­μά­χων να α­πο­μα­κρυν­θούν α­πό τη χώ­ρα μας και σε ε­νά­ντια πε­ρί­πτω­ση εί­ναι φρό­νι­μο να ι­σχυ­ρι­στού­με πως θα γί­νουν αι­τί­α η πα­τρί­δα μας να πα­ρα­μεί­νει κά­τω α­πό την κα­το­χή των Μπολ­σε­βί­κων και πως θα πρά­ξου­με α­νά­λο­γα (...). Από την άλ­λη πλευ­ρά, μην α­να­μέ­νο­ντας να έλ­θει αρ­χι­κή πρό­τα­ση α­πό τους Σο­βιε­τι­κούς, εί­ναι πο­λύ σκό­πι­μο να α­πο­στεί­λου­με με­ρι­κά χρή­σι­μα ά­το­μα α­πό ε­κεί­νη την πε­ριο­χή (α­να­το­λι­κή Μι­κρά Α­σί­α) με μυ­στι­κή α­πο­στο­λή και να αρ­χί­σου­με α­μέ­σως δια­πραγ­μα­τεύ­σεις. Έ­τσι δεν θα πα­ρα­στεί α­νά­γκη να έλ­θουν στη χώ­ρα μας Μπολ­σε­βί­κοι πολ­λοί σε α­ριθ­μό και δύ­να­μη(…). Στη συ­νέ­χεια, μό­λις συ­νεν­νο­η­θού­με, θα εί­ναι πο­λύ φρό­νι­μο να τους κρα­τή­σου­με στα σύ­νο­ρα και να τους χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με ως ό­πλο για την α­πο­μά­κρυν­ση των Συμ­μά­χων από τη χώ­ρα”.(2)

Το συ­νέ­δριο της Σε­βά­στειας, η κα­θο­ρι­στι­κή συ­νά­ντη­ση για τον κε­μα­λι­κό α­γώ­να, συ­ζη­τά α­κό­μα και την α­νά­θε­ση ε­ντο­λής κη­δε­μο­νί­ας α­πό τις Η­ΠΑ και τη Με­γά­λη Βρε­τα­νί­α, δεν α­να­φέ­ρε­ται που­θε­νά η α­ντί­θε­ση στις με­γά­λες δυ­νά­μεις,  αλλά μό­νο η α­ντί­θε­ση στη Ρω­μιο­σύ­νη και τον Αρ­με­νι­σμό, ε­νώ η Ο­κτω­βρια­νή Ε­πα­νά­στα­ση έρ­χε­ται ως θε­ϊ­κό δώ­ρο. Ο ε­θνι­κι­στής δια­νο­ού­με­νος Χα­μντουλ­λάχ Σουπ­χή, α­να­φέ­ρει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: “Ο με­γά­λος προ­φή­της μας λέ­γει πως θα ε­ξα­σφα­λί­σουν και θα ε­νι­σχύ­σουν τη θρη­σκεί­α ο­ρι­σμέ­να ά­το­μα που δεν θα α­νή­κουν σ’αυ­τήν. Ι­δού ο Αλ­λάχ μας α­πο­στέλ­λει αυ­τή τη δύ­να­μη. Ό­σο ε­μείς προ­σεγ­γί­ζου­με τους Μπολ­σε­βί­κους, τό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο πλη­σιά­ζου­με το Σε­ριάτ” (Ιε­ρό νό­μο) (3).

Ο Σα­ρή Χου­σε­ϊ­νο­γλου Αχ­μέτ Μπέ­η, πα­ρά­γο­ντας του Α­ϊ­δι­νί­ου, σε γράμ­μα του στο κε­μα­λι­κό δη­μο­σιο­γρά­φο Γιου­νούς Ντα­ντή που οι­κειο­ποι­ή­θη­κε πε­ριου­σια­κά στοι­χεί­α Αρ­μέ­νιων και Ελ­λή­νων για να στή­σει την ε­φη­με­ρί­δα Τζουχ­μου­ριέτ, (4) θα ε­πι­ση­μά­νει “προ­κει­μέ­νου να εκ­διω­χθεί ο Έλ­λη­νας, μο­λο­νό­τι δεν πι­στεύ­ω κατά συ­νεί­δη­ση στον μπολ­σε­βι­κι­σμό, δέ­χο­μαι πρό­θυ­μα να κυ­ριαρ­χή­σει στη χώ­ρα μας και ας μη μεί­νει τί­πο­τα α­πό ό­λο το βιός μας και την πε­ριου­σί­α μας”.(5)
 Για το Κε­μα­λι­κό κί­νη­μα, η Κο­μι­ντέρ­ν εί­χε το­νί­σει πως “υ­πο­στη­ρί­ζε­ται το τουρ­κι­κό ε­θνι­κό κί­νη­μα στο μέ­τρο που α­ντι­τί­θε­ται στον ι­μπε­ρια­λι­σμό της Ευ­ρώ­πης, συ­νε­πώς ό­σο έ­χει ε­πα­να­στα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα. Α­ντί­θε­τα, τη στιγ­μή που το κί­νη­μα αυ­τό θα αρ­χί­σει να κα­τα­κτά ξέ­νους λα­ούς και αν τους θέ­τει κά­τω α­πό τον έ­λεγ­χό του, δη­λα­δή ό­ταν η Τουρ­κί­α δεν αρ­κε­στεί στην κυ­ριαρ­χί­α της πά­νω στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη και τα Στε­νά και α­πο­πει­ρα­θεί να κα­τα­λά­βει τη Θρά­κη θα της α­ντι­στα­θεί σθε­να­ρά το κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα”. (6)
 Ου­σια­στι­κά ο κε­μα­λι­κός α­γώ­νας διε­ξά­χθη­κε με σο­βιε­τι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση και με πο­λε­μι­κό υ­λι­κό που προ­μή­θευ­σαν οι Σο­βιε­τι­κοί κα­τά κύ­ριο λό­γο.(7)

Συνολικά η σοβιετική βοήθεια προς την κεμαλική Τουρκία από τον Αύγουστο του 1920 έως το Μάιο του 1922 ήταν 11 εκατομμύρια χρυσά ρούβλια και 100.000 χρυσές οσμα­νι­κές λίρες. Συ­γκρι­τι­κά, ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός για το 1920 της κυ­βέρ­νη­σης της Άγκυ­ρας α­νερ­χό­ταν σε 63.018.354 τουρ­κι­κές λί­ρες και του 1921 σε 79.160.058, και στην ε­θνι­κή ά­­μυ­να εί­χαν α­φιε­ρω­θεί για το 1920, 27.576.039 ε­νώ για το 1921 εί­ναι 54.160.058 τουρ­κι­κές λί­ρες, δη­λα­δή η σο­βιε­τι­κή βο­ή­θεια ή­ταν με­γα­λύ­τε­ρη α­πό το σύ­νο­λο του ετήσιου προ­ϋπο­λογισμού της Τουρκίας και το σύ­νο­λο των πο­λε­μι­κών δα­πα­νών δύ­ο χρό­­νων. (8)

Η προ­σέγ­γι­ση των κε­μα­λι­κών με τους Σο­βιε­τι­κούς -που άλ­λω­στε δεν ή­ταν πα­ρά μια ευ­και­ρια­κή στά­ση του τουρ­κι­κού πα­ρά­γο­ντα για την εκ­δί­ω­ξη των Ελ­λή­νων και των λοι­πών χρι­στι­νικών ε­θνο­τή­των, “δεν υ­πάρ­χει α­ντί­στα­ση κα­τέ­να­ντι των ι­σχυ­ρών ι­μπε­ρια­λι­στι­κών κρα­τών, μό­νο κα­τέ­να­ντι των Ρω­μιών και των Αρ­με­νί­ων”, γρά­φει η Χα­λι­ντιέ Ε­ντίπ Α­ντι­βάρ, (9)- χα­λα­ρώ­νει, μό­λις ε­ξα­σφα­λί­ζε­ται η υ­πο­στή­ρι­ξη των δυ­τι­κών δυ­νά­με­ων. Ο κε­μα­λι­σμός εί­χε πε­τύ­χει τους κύ­ριους σκο­πούς του.

3. Η ένοχη σιωπή 

Η πα­ρα­δο­σια­κή ελ­λη­νι­κή α­ρι­στε­ρά, α­πό τη στιγ­μή που οι Μπολ­σε­βί­κοι στή­ρι­ξαν και α­να­γνώ­ρι­σαν με βά­ση τα προ­α­να­φε­ρό­με­να στοι­χεί­α το κε­μα­λι­κό κί­νη­μα, αυ­τό­μα­τα το θε­ώ­ρη­σε α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό, α­ντια­ποι­κιο­κρα­τι­κό, μη α­πο­δε­χό­με­νη το ρα­τσι­στι­κό του χα­ρα­κτή­ρα προς τις άλ­λες ε­θνό­τη­τες. Α­γνό­η­σε τη γε­νο­κτο­νί­α του λα­ού της Α­να­το­λής, α­πό την Ιω­νί­α μέ­χρι την Καπ­πα­δο­κί­α, και α­πό τον Πό­ντο μέ­χρι τη Θρά­κη και πα­ρέ­μει­νε ε­χθρι­κή σ’ αυ­τά τα ζη­τή­μα­τα. Και την πε­ρί­ο­δο του α­φα­νι­σμού του Ελ­λη­νι­σμού της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης, Ίμ­βρου και Τε­νέ­δου, ή σιω­πού­σαν ή νου­θε­τού­σαν υ­πο­κρι­τι­κά. Α­κό­μα και την η­μέ­ρα κα­θιέ­ρω­σης της η­μέ­ρας μνή­μης για την Γε­νο­κτο­νί­α, αυ­τή η πα­ρα­δο­σια­κή α­ρι­στε­ρά, δεν έ­δω­σε την α­παι­τού­με­νη σο­βα­ρό­τη­τα ψη­φί­ζο­ντας πα­ρών. Ε­ξαί­ρε­ση σ’αυ­τήν τη στά­ση ό­λα αυ­τά τα χρό­νια υ­πήρ­ξε ο Πασ­σα­λί­δης και ο Η­λιού, οι ο­ποί­οι έ­δω­σαν μα­θή­μα­τα μέ­σα στο Κοι­νο­βού­λιο, τό­σο για τα ζη­τή­μα­τα του Ελ­λη­νι­σμού της Α­να­το­λής ό­σο και για το ζή­τη­μα της Κύ­πρου, με­τά τις συμ­φω­νί­ες Ζυ­ρί­χης και Λον­δί­νου.

Α­πό την άλ­λη, στα μέ­σα της δε­κα­ε­τί­ας του 1970, ο χώ­ρος που ο­νο­μά­στη­κε ΠΑ­ΣΟΚ δεν κα­τόρ­θω­σε να α­παλ­λα­γεί, ε­κτός ε­λα­χί­στων ε­ξαι­ρέ­σε­ων, α­πό τις α­γκυ­λώ­σεις της πα­ρα­δο­σια­κής α­ρι­στε­ράς και ε­γκλω­βί­στη­κε στο προ­α­να­φε­ρό­με­νο δόγ­μα για τον κε­μα­λι­σμό. Αυ­τό ή­ταν α­να­με­νό­με­νο μιας και τα πιο πολ­λά στε­λέ­χη του δια­παι­δα­γω­γή­θη­καν με βι­βλιο­γρα­φί­α της πα­ρα­δο­σια­κής α­ρι­στε­ράς. Με το πέ­ρα­σμα του χρό­νου και τις αλ­λα­γές στο ε­σω­τε­ρι­κό του, ο κε­μα­λι­σμός ε­δραιώ­θη­κε στη συ­νεί­δη­ση του πρώ­ην σο­σια­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος. Α­πόρ­ροια της με­τάλ­λα­ξης που υ­πήρ­ξε ή­ταν οι δι­με­ρείς συμ­φω­νί­ες (Μα­δρί­τη), τα Ί­μια, οι S-300 με α­πο­κο­ρύ­φω­μα την κα­τά­θε­ση στε­φα­νιού α­πο τον Υ­πουρ­γό Ε­ξω­τε­ρι­κών της Ελ­λά­δος, στο μαυ­σω­λεί­ο του Κε­μάλ, στην Ά­γκυ­ρα.


4. Η κατάρρευση του Κεμαλισμού

Ο κε­μα­λι­σμός ως κρα­τι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α (έ­να έ­θνος, μια θρη­σκεί­α, μια γλώσ­σα), κυ­ρί­αρ­χη μέ­χρι σή­με­ρα στην γει­το­νι­κή χώ­ρα και χρη­σι­μο­ποιού­με­νη στο δυ­τι­κό κό­σμο, φαί­νε­ται ο­τι ί­σως πνέ­ει τα λοί­σθια. Κά­ποιοι ό­μως φρο­ντί­ζουν να του κά­νουν ε­νέ­σεις μορ­φί­νης για να συ­ντη­ρή­σουν αυ­τό το καρ­κί­νω­μα. Σε ό­λους αυ­τούς τους νε­ο­ε­θνι­κό­φρο­νες του ψευ­το­εκ­συγ­χρο­νι­σμού, που εί­τε α­πο α­φέ­λεια εί­τε α­πο άλ­λα κί­νη­τρα, δεν α­ντι­λαμ­βά­νο­νται και δεν ερ­μη­νεύ­ουν σω­στά τα γε­γο­νό­τα, πρέ­πει να α­ντι­στα­θού­με. Τα ε­κα­τομ­μύ­ρια θύ­μα­τα του κε­μα­λι­κού ρα­τσι­σμού αυ­τό μας ε­πι­τάσ­σουν.

 Πα­ρα­πο­μπές
 1. Μι­χά­λης Χα­ρα­λα­μπί­δης, Α­γώ­νας σε δυο μέ­τω­πα, εκ­δό­σεις Γόρ­διος, 2001.

2. Karabekir Kazim, Istiklal Harbimiz, Is­tan­bul 1959, σελ.58.

3. Gologlu Mahmut, Ucuncu Mesru­tiyet 1920, Ankara 1971 σελ. 45.

4. Σαρ­ρής Νε­ο­κλής, “Θε­σμι­κή πλαι­σί­ω­ση των μειο­νο­τή­των με βά­ση τη συν­θή­κη της Λω­ζά­νης”, στο Οι πα­ρα­βιά­σεις της συν­θή­κης της Λω­ζά­νης, Κο­μο­τη­νή 1993 σελ. 55-66.

5. Avciologlu Dogan, Milli Kurtulys Tarihi, Istanbul 1974 σελ. 164.

6. Kabakciyef H, Balkanlada Durum 1923, σελ. 25-26.

7. Υerasimos Stefanos, Turk-Sovyet illiskileri Ekim Devriminden Milli Mucadeleye. Istanbul 1979, σελ. 629, και Armaoglu Fahir Siyasi Tarih 1789-1960 Ankara, σελ. 635.

8. Σαρ­ρής Νε­ο­κλής, Ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή και πο­λι­τι­κές ε­ξε­λί­ξεις στην πρώ­τη τουρ­κι­κή Δη­μο­κρα­τί­α, Α­θή­να 1992 σελ. 33.


9. Adivar Halide Edip, Turkun atesle imtihani, Istanbul 1962 σελ. 144-145.