Μιχάλης Χαραλαμπίδης - ( μιλώντας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης ΝΤΑΧΑΟΥ στη Γερμανία )

-Η ΟΝΟΜΑΖΟΜΕΝΗ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΟΜΗΜΕΝΗ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΔΙΑΡΚΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑ

-ΕΞΑΛΛΟΥ ΤΑ ΑΜΑΡΑΝΤΑ ΔΕΝ ΜΑΡΑΙΝΟΝΤΑΙ

     Η ιστορία θα γράψει για την επίσκεψή σας αυτή. Είναι η δικαίωση ενός μεγάλου Τραπεζούντιου του Βησσαρίωνα. Εμείς πήραμε τον δικό του δρόμο. Πρώτος σταθμός το Χαϊδάρι. Εκεί εκτέλεσαν οι Ναζί με άλλους Έλληνες τον Οράτιο Κυριλλίδη από τον Πόντο. Το Χαϊδάρι επέλεξα για να εξηγήσω τί είναι η 19^ηΜαΐου, το 1990. Οι επόμενοι σταθμοί η Νυρεμβέργη, το Μεσόβουνο και οι Πύργοι στην Μακεδονία, το Νταχάου της Βαυαρίας σήμερα.

    Όταν χρόνια πριν άρχισα αυτόν τον ευγενή αγώνα για την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό μας μου έλεγαν να ξεχάσουμε. Να θυμηθούμε για να ξεχάσουμε απαντούσα. Γιατί η μνήμη είναι ζωή, προστασία της ζωής, τροφοδότρια του ανθρωπισμού. Ενώ η λήθη είναι θάνατος, η επιστροφή στην βαρβαρότητα. Γιατί όταν αντικρίζεις τον απανθρωπισμό, διατηρείς και τροφοδοτείς τον ανθρωπισμό σου. Αυτό είναι το Νταχάου. Ένας τόπος θανάτου που μεταβλήθηκε σε έναν τόπο ζωής.

    Επάνω σε αυτήν την απελευθερωτική μνήμη, την κριτική του βάρβαρου παρελθόντος οικοδομήθηκε η νέα γερμανική πολιτεία  μετά το έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα.

    Το ελληνικό διαρκές ολοκαύτωμα, η Ποντιακή γενοκτονία στερείται των δικών της τόπων μνήμης.

    Η ονομαζόμενη τουρκική πολιτεία επιμένει να είναι δομημένη επάνω στο διαρκές έγκλημα. Επάνω στους άταφους νεκρούς. Να τιμά τους εγκληματίες και τον θάνατο. Να ζει, να ανακυκλώνεται μέσα στο αίμα. Αυτό όμως είναι το πεδίο του δικού της θανάτου.

    Οι άταφοι νεκροί μας, τα θύματα του κεμαλισμού, του κεμαλοϊσλαμισμού ζητούν τους δικούς τους τόπους και χρόνους μνήμης. Τους αφιερώσαμε τους χρόνους μνήμης την 19^η Μαΐου. Έχουμε χρέος να τους δώσουμε τους τόπους της μνήμης τους. Να μεταβάλουμε τους δικούς τους τόπους θανάτου σε τόπους ζωής. Ο δικός μας δρόμος δεν σταματά στο Νταχάου, στο Άουσβιτς. Συνεχίζεται στη Σάντα, στη Μπάφρα, στην Σαμψούντα, την Τρίπολη, την Κερασούντα, την Μερζιφούντα. Το Τσεβισλίκ στην Ματσούκα, νότια της Τραπεζούντας. Οι νεκροί μας θέλουν το δικό τους ΣΗΜΑ. Για τους Έλληνες το σήμα είναι η συνέχεια της ζωής. Αν πάτε την Κυριακή του Θωμά στα Σούρμενα στην Αττική, θα το καταλάβετε. Θα δείτε την συνομιλία με τους νεκρούς.

    Γι’ αυτούς όταν πηγαίνετε στην Ματσούκα, το Τσεβισλίκ θα αφήνετε τα χαρακτηριστικά για εμάς και όλους τους Έλληνες αμάραντα. Όπως αυτά που κρατώ. Μου τα έφεραν από την Σάντα. Θα τα πάω, θα τα επιστρέψω εγώ μια μέρα. Είναι κοντά αυτή η στιγμή. Εξάλλου τα αμάραντα δεν μαραίνονται, είτε είναι από τα Κύθηρα είτε από τον Πόντο.

    Το Τσεβισλίκ ήταν χειρότερο του Νταχάου. Και οι ένοχοι για το Τσεβισλίκ είναι πολλοί  στη Δύση και στην Ανατολή.         

http://polis-agora.blogspot.gr/2017/10/blog-post_29.html