Τρίτη 28 Ιουνίου 2016

Εάν,στο ζήτημα της Γενοκτονίας,είχαμε μαζί μας την Ελλάδα......


Εάν,στο ζήτημα της Γενοκτονίας,είχαμε μαζί μας την Ελλάδα......




Θ. Μαλκίδης

Αν,στο ζήτημα της Γενοκτονίας,είχαμε μαζί μας την Ελλάδα.....

Μέρος της ομιλίας στην εκδήλωση μνήμης που οργάνωσε ο Μορφωτικός Όμιλος Ποντίων Μεσημερίου "Αργοναύτες". 


Έχουμε αναρωτηθεί πολλές φορές, πως θα ήταν οι εξελίξεις στο ζήτημα της Γενοκτονίας αν είχαμε μαζί μας την Ελλάδα. Αν αντί για υπονόμευση, είχαμε μαζί μας ένα σοβαρό κράτος που θα υπεράσπιζε την ιερή, σπουδαία και μεγάλη αυτή υπόθεση, εντός και εκτός της χώρας. Που θα αναδείκνυε τις πτυχές ενός μαζικού εγκλήματος σε όλες του τις διαστάσεις και σε όλο το φάσμα της πολιτικής. Που θα δημιουργούσε το πλαίσιο διεκδίκησης με ιστορικές, διπλωματικές, πολιτικές και κυρίως ηθικές αναφορές, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. 
Που θα μιλούσε και θα έπραττε για ένα ζήτημα που καθόρισε τη συνέχεια του ελληνικού λαού στον Πόντο, στην Ιωνία, στη Θράκη, στην Καππαδοκία, αλλά καθόρισε και τη συνέχεια της ανθρωπότητας. Δηλαδή αν τιμωρούνταν ο Κεμάλ δε θα είχαμε την επανάληψη των εγκλημάτων του από το μαθητή του τον Χίτλερ.
Η προκλητική  απουσία  της Ελλάδας από την υπόθεση της Γενοκτονίας, γίνεται μεγαλύτερη αν αναλογιστούμε τη στάση της Αρμενίας  στην αντίστοιχη σοβαρή περίπτωση της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Το είδαμε ακόμη και στην πρόσφατη απόφαση από το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο.  Θλίψη και απογοήτευση γεννώνται όταν κάνεις τις συγκρίσεις. 

Ωστόσο  είναι σπουδαίο και ισχυρό κίνητρο να εργάζεσαι ανιδιοτελώς, έχοντας να παλέψεις με βασικό δεδομένο την απουσία της Ελλάδας. Άλλωστε ό,τι πετύχαμε έγινε από εμάς, έχοντας απούσα την Ελλάδα και παρούσα μόνο στην υπονόμευση και την άρνηση. Μας φτάνει ότι έχουμε  μαζί μας  το Θεό και τις ψυχές των δολοφονημένων προγόνων μας και αυτά   αρκούν για τη Νίκη!











Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

Να τιμήσει το Κιλκίς τον Τάσο Σταφυλίδη και τον Κώστα Φραγγίδη


Να τιμήσει το Κιλκίς τον Τάσο Σταφυλίδη και τον Κώστα Φραγγίδη



Θ. Μαλκίδης 

Να τιμήσει το Κιλκίς τον Τάσο Σταφυλίδη και τον Κώστα Φραγγίδη, πρωτεργάτες της αναγνώρισης της Γενοκτονίας από το Σουηδικό Κοινοβούλιο

Μέρος της ομιλίας στις εκδηλώσεις του Πολιτιστικού Συλλόγου Ευκαρπίας Κιλκίς

Η αναγνώριση από το Σουηδικό Κοινοβούλιο, της δολοφονίας των προγόνων μας, ως Γενοκτονία το 2010, ήταν μία ιστορική στιγμή του αγώνα μας. 
Στον αγώνα  αυτό κυρίαρχη θέση κράτησε ο Κώστας Φραγγίδης, ως πρόεδρος του Εύξεινου Πόντου Στοκχόλμης μαζί με τον βουλευτή  Τάσο Σταφυλίδη, ενώ  μεγάλη συμβολή έχουν οι βουλευτές Hans  Linde και η κουρδικής καταγωγής Gulan Avci, η οποία έδωσε και την καθοριστική τελική ψήφο. 

Διατηρώ τις καλύτερες αναμνήσεις από την εξαιρετικής σημασίας πρώτη συνάντηση και εκδήλωση Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων στη Στοκχόλμη, λίγους μήνες πριν την ψηφοφορία του Μαρτίου του 2010. Εκεί μαζί με τον Αρμένιο Vahagn Avedian και τον Ασσύριο Sabri Atman μίλησα για το ζήτημα της Γενοκτονίας. 


Τότε ο Κώστας Φραγγίδης μιλώντας για τη Γενοκτονία και διανέμοντας το βιβλίο μου στην αγγλική γλώσσα για τη Γενοκτονία, έκδοση του Εύξεινου Πόντου Στοκχόλμης, τόνισε ότι η αναγνώριση είναι πολύ κοντά. Δικαιώθηκε όπως δικαιώνεται κάθε πραγματικός αγωνιστής και αληθινός άνθρωπος. Είχε προηγηθεί η ερώτηση του Τάσου Σταφυλίδη προς τον υπουργό εξωτερικών της Σουηδίας ζητώντας την αναγνώριση της Γενοκτονίας 


Η συμβολή για την ιστορικής σημασίας απόφαση της Βουλής της Σουηδίας των δύο Ελλήνων, των καταγόμενων από την περιοχή του  Κιλκίς, του Κώστα Φραγγίδη και του Τάσου Σταφυλίδη, είναι καθοριστική για τους γνωρίζοντες. Είναι σπουδαία γιατί η βουλή της Σουηδίας έγινε οδηγός και για άλλες αναγνωρίσεις που ήρθαν και για άλλες που θα έρθουν. 

Η πρότασή μου για απονομή τιμής στους Τάσο Σταφυλίδη και Κώστα Φραγγίδη, είναι η στοιχειώδη πράξη  που πρέπει να κάνει η αυτοδιοοίκηση, οι σύλλογοι και τα σωματεία του Κιλκίς. Αποδίδει στην ιστορία τους πρωτεργάτες μίας σπουδαίας πράξης, τιμά στα πρόσωπά τους, τους προγόνους μας, για τους οποίους και αγωνίζονται. 



Από την πλευρά μου οφείλω να ευχαριστήσω τον Τάσο Σταφυλίδη και  τον  Κώστα Φραγγίδη για την  ηθική τους πράξη, για την ανιδιοτελή τους προσπάθεια, για τη φιλία τους και για την εκτίμησή τους. Ο Πόντος, ο Ελληνισμός, οι ψυχές των προγόνων μας, τους οφείλουν πολλά. 








Τρίτη 21 Ιουνίου 2016

Θράκη:Για ένα νέο ιστορικό και πολιτικό αλφάβητο


Θράκη:Για ένα νέο ιστορικό και πολιτικό αλφάβητο


Θ. Μαλκίδης 

Θράκη:Για ένα νέο ιστορικό και πολιτικό αλφάβητο


Κάθε νέα συνεισφορά, κάθε κείμενο και βιβλίο, προσπάθεια και  αναφορά, στην ιδιαίτερη μας πατρίδα, τη Θράκη, είναι μία ψηφίδα που  σχηματίζει  ξανά το μεγάλο και πλούσιο ψηφιδωτό που καταστράφηκε το 1922. Το ψηφιδωτό το οποίο προσπαθούν θεσμοί, πρόσωπα, σύλλογοι να συνθέσουν ξανά, για να επανέλθει η μνήμη,  για να δημιουργηθεί ένα νέο ιστορικό και πολιτικό αλφάβητο που  τόσο στερήθηκε η Θράκη και το έχει τόσο ανάγκη. 

Κάθε κείμενο για τη Θράκη, μετά από χρόνια στο παρασκήνιο, μετά από την απουσία από την επίσημη πολιτική παιδεία και ιστορία, φέρνει στο πεδίο της σκέψης μας την καταγωγή μας, την κληρονομιά μας, την ταυτότητά μας, τα αιτήματά μας για το μέλλον. Ανάπτυξη και αντίσταση στον τουρκικό εθνικισμό, ανάδειξη της ιστορικής και πολιτικής μας παιδείας.

Κάθε νέα συγκροτημένη αναφορά στην ιδιαίτερη πατρίδα μας τη Θράκη είναι καθοριστική,  αφού μέσα από ένα πολιτικό και ιστορικό αλφάβητο, μέσα από ένα κατεργασμένο λόγο και κυρίως πράξη, μπορούμε  από το χώρο των συναισθημάτων και της συγκινησιακής φόρτισης, του χορού και του τραγουδιού ως αποκλειστικού τρόπου προσέγγισης της Θράκης και των άλλων πατρίδων της καθ΄ ημάς Ανατολής, να περάσουμε στη δυναμική, παραγωγική, ζωντανή και δημιουργική μνήμη. Είναι  χρέος μας σήμερα να συνεχίσουμε και να αναδείξουμε τη Θρακική αυτογνωσία, για την ανάκτηση της μνήμης, για την αλήθεια, δηλαδή τη μη λήθη.

Με αφορμή το 8ο Πανθρακικό Αντάμωμα που θα γίνει στον Απαλό Αλεξανδρούπολης στις 24, 25 και 26 Ιουνίου 2016,  ο Λαογραφικός Πολιτιστικός Σύλλογος Απαλού Αλεξανδρούπολης "Ο ΦΑΡΟΣ", ανέλαβε την πρωτοβουλία για να εκδώσει το βιβλίο- πρόταση του Θ. Μαλκίδη, για ένα νέο ιστορικό και πολιτικό αλφάβητο για τη Θράκη. 

Είναι μία πρόταση αυτογνωσίας και αυτοσεβασμού της Θρακικής ταυτότητας,  μία πρωτοβουλία συμπόρευσης της  ιστορίας με  το μέλλον της Θράκης. 













Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016

Πρόσκοποι και Γενοκτονία στο Αϊδίνιο,στα Σώκια και την Κάτω Παναγιά της Μικράς Ασίας


Πρόσκοποι και Γενοκτονία στο Αϊδίνιο,στα Σώκια και την Κάτω Παναγιά της Μικράς Ασίας

Θ. Μαλκίδης 
Πρόσκοποι  και Γενοκτονία στο  Αϊδίνιο, στα Σώκια και την  Κάτω Παναγιά της Μικράς Ασίας
 Η Γενοκτονία των Ελλήνων, αποτελεί μία από πιο τις θλιβερές στιγμές της σύγχρονης ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας. Μία από τις τραγικές για τον ανθρώπινο βίο περίοδο, όπου η ανθρώπινη ζωή έχασε κάθε αξία και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι απώλεσαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν. Ανάμεσα στους χιλιάδες Έλληνες που δολοφονήθηκαν δολοφονήθηκαν και πρόσκοποι, οι οποίοι συντέλεσαν οι σημαντικά στην παρουσία του Ελληνισμού, όπως στο Αιδίνιο, στα Σώκια και  την Κάτω Παναγιά. 
Έτσι  το οργανωμένο σχέδιο των δασκάλων του φασισμού  Νεότουρκων και των Κεμαλικών, υλοποιήθηκε σε ένα ιστορικό χώρο των Ελλήνων της Ιωνίας.  Εκεί τακτικός στρατός και άτακτοι (τσέτες) δολοφόνησαν δύο χιλιάδες Έλληνες της πόλης, αφήνοντας πίσω τους την ολοκληρωτική καταστροφή. Δολοφονίες, λεηλασίες, βιασμοί, καταστροφή κάθε ελληνικής πολιτισμικής παρουσία
Ειδικότερα οι πρόσκοποι του Αϊδίνιου είχαν δημιουργήσει δύο προσκοπικές ομάδες, οι οποίες απέμειναν στην πόλη για να υπερασπίσουν τους Έλληνες. Οι πρόσκοποι του Αϊδινίου δολοφονήθηκαν όλοι, μετά από φρικτά βασανιστήρια.

Ανάμεσά στους δολοφόνους και ο αρχηγός των Τούρκων προσκόπων και μετέπειτα πρωθυπουργός στα Σεπτεμβριανά του 1955 όταν εξαφανίστηκε ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης, Αντνάν Μεντερές!Τον Νίκο Αυγερίδη του έβγαλαν τα μάτια, τον Φιλοκτήτη Αργυράκη τον έγδαραν, τον 19χρονο Μίνωα Βεϊνόγλου τον αποκεφάλισαν με σκουριασμένο μαχαίρι, τους λοιπούς τους λόγχισαν και τους κατακρεούργησαν. 
Αυτό ήταν το τέλος των 31 νέων προσκόπων που δολοφονήθηκαν από τους νεότουρκους και τους Κεμαλικούς τον Ιούνιο του 1919 στο Αϊδίνιο, ενώ αντίστοιχα εγκλήματα εναντίον νέων ανθρώπων έγιναν  το 1921 στα Σώκια και το 1922 στην Κάτω Παναγιά. 


Ως ένδειξη τιμής προς τους νέους αυτούς ανθρώπους, προσκοπικές ομάδες μπορούν να αναλάβουν σχετικές πρωτοβουλίες, αφιερώνοντας κάθε Ιούνιο εκδηλώσεις ανάδειξης του συγκεκριμένου τραγικού συμβάντος.
 Επίσης, προσκοπικά τμήματα μπορούν να λάβουν ονόματα προσκόπων- θυμάτων της γενοκτονίας για να θυμίζουν στις επόμενες γενιές, τους σημαντικούς αυτούς ανθρώπους, οι οποίοι σε νεαρή ηλικία έχασαν τη ζωή τους, ενώ εκδηλώσεις ονοματοδοσίας μπορούν να πραγματοποιήσουν προσφυγικοί Δήμοι.


Από την ταινία "Πολίτικη Κουζίνα" η αναφορά για τη σφαγή των προσκόπων στο Αϊδίνιο.







Τρίτη 14 Ιουνίου 2016

Εθνικό Μουσείο Γενοκτονίας


Εθνικό Μουσείο Γενοκτονίας




Θ. Μαλκίδης 

Εθνικό Μουσείο- Ινστιτούτο Γενοκτονίας 

Απόσπασμα της ομιλίας στην εκδήλωση Μνήμης που έγινε από την Ιερά Μητρόπολη Κασσανδρείας και τον Ιερό Ναό Γεννήσεως της Θεοτόκου  στην Καρδία Χαλκιδικής.

Είναι γεγονός ότι δεν υπάρχει Εθνικό Mουσείο- Ινστιτούτο για τη Γενοκτονία, δεν υπάρχει μουσείο για τον προσφυγικό Ελληνισμό, για ένα μέρος του  ελληνικού έθνους, στο οποίο έζησε για χιλιάδες χρόνια στη Μικρά Ασία, στην Καππαδοκία, στον Πόντο, στην ενιαία Θράκη.  
Δεν υπάρχει ο τόπος για την έρευνα, την παράθεση στοιχείων και τη διεθνή τεκμηρίωση, για τους Έλληνες και της Ελληνίδες, που δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας. Μία Γενοκτονία από το φασιστικό καθεστώς των Νεότουρκων και των Κεμαλικών, δασκάλων του Χίτλερ,  η οποία στοίχισε τη ζωή σε πάνω 1.000.000 ανθρώπους, Γενοκτονία η οποία απουσιάζει από την πολιτική, ιστορική, διανοητική και διπλωματική ελλαδική αντζέντα. Την ίδια στιγμή λαοί που έχουν υποστεί Γενοκτονία  δημιουργούν Εθνικά Μουσεία και Ινστιτούτα (Ερεβάν, Τελ- Αβίβ, κλπ) με διεθνείς αναφορές που παράγουν και τεκμηριώνουν και βεβαίως έχουν συνεχή θετικά αποτελέσματα.



Στην Ελλάδα, με εξαιρέσεις τις εξαιρετικές και φιλότιμες προσπάθειες προσφυγικών σωματείων και άλλων φορέων, που  διέσωσαν ένα μεγάλο μέρος της πορείας  του προσφυγικού Ελληνισμού, η ελλαδική πολιτεία δεν έδειξε κανένα απολύτως ενδιαφέρον για τη συγκρότηση  του εθνικού μουσείου και ινστιτούτου για τον Ελληνισμό της καθ΄ ημάς Ανατολής, για τη Γενοκτονία των προγόνων μας. Αντιθέτως με προκλητικό τρόπο την υπονομεύει και την αρνείται!


Μπροστά σ΄αυτήν την  απουσία και την ολιγωρία, στην εχθρότητητα και την αδιαφορία, στην υπονόμευση και την άρνηση, πρέπει να  απαντήσουν οι πρόσφυγες, οι διασωθέντες του μαζικού εγκλήματος. Το  εθνικό μουσείο και ινστιτούτο για τη Γενοκτονία, ας είναι μία από τις διεκδικήσεις των Ελλήνων και των Ελληνίδων σήμερα. 
Πιστεύουμε ότι  μπροστά στην καταιγίδα της επίσημης 
α-παιδείας, της υπονόμευσης, της άρνησης,  της λήθης, του φτωχού και ακατέργαστου πολιτικού και διανοητικού λόγου, είναι πέρα για πέρα  αυτονόητη η αναγκαιότητα  δημιουργίας του! 








Ημέρα Μνήμης των διώξεων των Ελλήνων της πρώην Σοβιετικής Ένωσης


Ημέρα Μνήμης των διώξεων των Ελλήνων της πρώην Σοβιετικής Ένωσης


Θ. Μαλκίδης

Ημέρα Μνήμης των διώξεων των Ελλήνων της πρώην Σοβιετικής Ένωσης: Από τα Τάγματα εργασίας στα Γκουλάγκ.


Ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Ρώσους συγγραφείς, οΑλεξάντερ Σολτσενίτσιν, στο έργο του “Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ”,αναφέρεται στους συγκρατούμενούς του Έλληνες, που υπέστησαν τις διώξεις του σταλινικού καθεστώτος. Έλληνες οι οποίοι μέσα σε λίγα χρόνια, αφού βίωσαν τις διώξεις στα τάγματα εργασίας των Νεότουρκων και των Κεμαλικών, περνώντας στην πρώην Σοβιετική Ένωση βίωσαν και τις διώξεις στη προπολεμική και τη μεταπολεμική σταλινική περίοδο.

Οι μαζικές διώξεις εντείνονται στα τέλη του 1936 και κορυφώνονται το 1937 και 1938. Με κριτήριο την εθνική ταυτότητα και με πρόσχημα ενίοτε την κομματική αφοσίωση εξαπολύονται εκκαθαρίσεις εναντίον των Ελλήνων. Οι διωγμοί για τους Έλληνες παίρνουν διαστάσεις γενοκτονίας. Χιλιάδες Έλληνες εκτελούνται με την κατηγορία του «εχθρού του λαού» και ολόκληρη η ελληνική ηγεσία και η πλειοψηφία των ενήλικων Ελλήνων συνελήφθη και εξοντώθηκε. Μεγαλύτερη βιαιότητα από το καθεστώς εντοπίζεται στη νότια Ρωσία, ενώ πραγματοποιήθηκαν τέσσερα διαδοχικά κύματα μαζικών διώξεων ( Οκτώβριος 1937, Φεβρουάριος και Ιούλιος 1938 και Φεβρουάριος του 1939). Πρέπει να σημειωθεί ότι το 1937 εκδόθηκε διαταγή με την οποία επιτρεπόταν η σύλληψη ως όμηρων των συγγενών των κατηγορούμενων αλλά και η σύλληψη παιδιών έως 12 ετών και την καταδίκη τους ακόμα και με τις βαρύτερες ποινές, με απώτερο σκοπό τη διευκόλυνση της εξόντωσης των παιδιών των «εχθρών του λαού». Τα παιδιά που συλλαμβάνονταν αναγκάζονταν να αλλάξουν το όνομα τους αρνούμενα τους κατάδικους γονείς τους. Η γενοκτονία συνεχίστηκε με την εκτέλεση χιλιάδων Ελλήνων ή με την εξορία τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Σιβηρίας.
Ταυτόχρονα απαγορεύεται η λειτουργία όλων των ελληνικών ιδρυμάτων και θεσμών με πρώτες τις σχολικές μονάδες. Οι διώξεις έφτασαν σε τέτοιο βαθμό ώστε κινδύνευσε ο πλήρης αφανισμός του Ελληνισμού, με άμεσο αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής που συνδυάσθηκε με πιέσεις για εγκατάλειψη της ΕΣΣΔ από τις αρχές ήταν η δημιουργία ενός πολύ μεγάλου μεταναστευτικού κινήματος προς την Ελλάδα.


Ένα νέο κύμα εκτοπίσεων των Ελλήνων άρχισε με την έναρξη αλλά και μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου αφού ολόκληροι λαοί, μεταξύ των οποίων και ο ελληνικός, θεωρήθηκαν ύποπτοι για προδοσία και ως συνεργάτες των Ναζί εισβολέων. 

Ο ιατρός Πολυχρόνης Μπουμπουρίδης από το Σοχούμι, την αρχαία Διοσκούρια,  γράφει στο βιβλίο του για την "Ελληνική Επιχείρηση του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ.":  «Στις 13 με 14 Ιουνίου 1949, στις 9 η ώρα τη νύχτα, χτύπησαν οι άνθρωποι της ΕΝ ΓΚΑ ΒΕ ΝΤΕ. Εξοριζόμαστε σε μακρινές περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης. Στην ερώτηση μας για ποιο λόγο, δεν μας απάντησαν. Βούιζε η πόλη, ούρλιαζαν τα σκυλιά. Στις πόρτες των Ποντίων περίμεναν τα φορτηγά αυτοκίνητα να τους πάρουν. Έκλαιγαν τα παιδιά και οι μανάδες. Έκλαιγαν οι γείτονες που τους έδιωχναν να μη μας βοηθήσουν».

Όσοι επέζησαν εκδιώχθηκαν προς την ασιατική Σοβιετική Ένωση, στις περιοχές του Ουζμπεκιστάν, του Καζακστάν και στη Νότια Σιβηρία. Οι Έλληνες των παράλιων περιοχών εκτοπίστηκαν προς την ενδοχώρα και τις κατοικίες τους κατέλαβαν οι γηγενείς πληθυσμοί των δημοκρατιών. Οι Έλληνες που χάθηκαν αυτό το διάστημα υπολογίζονται σε πάνω από 47.000. (H ιστοσελίδα http://www.greek-martirolog.ru του Ιβάν Τζουχά έχει πολλές και ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το ζήτημα)


Χιλιάδες Έλληνες θα περάσουν από τα Γκουλάγκ, τα ειδικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, που δημιουργούνταν από τους ίδιους τους εξόριστους σε δύσβατες, απομακρυσμένες περιοχές, ειδικών και δύσκολων κλιματολογικών συνθηκών.Μεγάλες διώξεις θα υποστούν και οι κάτοχοι ελλαδικού διαβατηρίου, που θεωρήθηκαν συνεργάτες ξένης χώρας στο σχέδιο διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, παρά το γεγονός ότι οι Έλληνες στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου θα θυσιαστούν αντιστεκόμενοι στο Ναζισμό. Ο αεροπόρος Κοκκινάκης οι 97 νεκροί του χωριού Κούμα, κοντά στο Σοχούμι, είναι ορισμένα μόνο παραδείγματα.
Μόνο μετά το θάνατο του Στάλιν και την άνοδο στη θέση του γενικού γραμματέα του Ν. Χρουστσόφ αναγνωρίστηκαν ένας μεγάλος αριθμός δολοφονιών και αποκαταστάθηκαν οι Έλληνες που είχαν σπιλωθεί με τις κατηγορίες των προδοτών.

Οι Έλληνες της Ρωσίας και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης οι οποίοι κατόρθωσαν και διατήρησαν την ταυτότητά τους παρά τις δυσκολίες, αποδεικνύουν ότι μπορούν να επιβιώσουν. Όχι μόνο ως μέρος μίας ζωντανής πολιτισμικής ομάδας στο χώρο της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, αλλά ως ολότητα του ελληνικού λαού, με παρουσία και δραστηριότητα για την ανάδειξη του ζητήματος των διώξεων. Το οφείλουν στους προγόνους τους, θύματα της Γενοκτονίας στο Οθωμανικό κράτος και το Κεμαλικό καθεστώς, το οφείλουν στα θύματα των διώξεων στην πρώην Σοβιετική Ένωση.






Υ.Γ. Το κείμενο είναι αφιερωμένο στις οικογένειες των συγγενών μας Σταύρου Χαραλαμπίδη και Πολυχρόνη Πουμπουρίδη, οι οποίες μαζί με χιλιάδες άλλες  Ελληνικές- Ποντιακές ακολούθησαν την επίπονη πορεία διωγμών, Πόντος- Ρωσία- Γεωργία- Ελλάδα- Ουζμπεκιστάν-Ελλάδα..... 

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016



Θ. Μαλκίδης

Άντα Καραγιαννίδου Παιδιά της νέας Προσφυγιάς.
Ένα βιβλίο και για τις Σταλινικές διώξεις εναντίον των Ελλήνων, τη μνήμη των οποίων τιμούμε σήμερα Κάθε νέο βιβλίο για τον Ελληνισμό και ιδιαίτερα γι΄ αυτόν της πρώην Σοβιετικής Ένωσης αποτελεί μία σημαντική είδηση, τόσο για τους ερευνητές, όσο και για ολόκληρο τον Ελληνισμό. Και αυτό γιατί η ιστορία του Eλληνισμού της τσαρικής Pωσίας και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης είναι μια περίοδος της γενικής ελληνικής ιστορίας και κάθε βιβλίο που αναφέρεται σ΄ αυτό το κομμάτι του εξωελλαδικού Ελληνισμού, συμβάλλει στη γνώση για το σύνολο του ελληνικού έθνους. Μία πρωτότυπη συμβολή είναι και το βιβλίο, αφού εκτός των άλλων αποτελεί και μέρος της διδακτορικής διατριβής της Άντας Καραγιαννίδου, διατριβή η οποία έγινε υπό την καθοδήγηση του αείμνηστου καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου Νεοκλή Σαρρή. Πέρα από τις πρώτες ομαδικές εγκαταστάσεις των αρχαίων και βυζαντινών Eλλήνων στον βόρειο ανατολικό Eύξεινο Πόντο, ο Kαύκασος, η Γεωργία, η νότια και η Mεσημβρινή Pωσία αλλά και οι Παραδουνάβιες περιοχές, έγιναν σ' όλη τη διάρκεια της Oθωμανικής Aυτοκρατορίας το καταφύγιο των υπόδουλων Eλλήνων. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των προξενείων και των ελληνικών κοινοτήτων της Pωσίας το 1917 ο ελληνικός πληθυσμός ξεπερνούσε τις 700.000. Στον αριθμό αυτό δεν συμπεριλαμβάνονται οι πρόσφυγες των τελευταίων ετών, οι οποίοι κατέφυγαν στη Pωσία κατά την διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου πολέμου και μέχρι το 1924 όταν ολοκληρώθηκε η εκδίωξη των Ελλήνων με το έγκλημα της γενοκτονίας. Tο 1917 φοιτούσαν στα ελληνικά σχολεία 50.000 περίπου μαθητές και μαθήτριες, οι ελληνικές κοινότητες, τα φιλανθρωπικά και φιλεκπαιδευτικά ιδρύματα, βοηθούσαν ουσιαστικά στη διατήρηση της εθνικής συνείδησης, του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού, της γλώσσας και του προσανατολισμού στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η σταλινική περίοδος αποτελεί μία χρονική φάση νέων διώξεων των Ελλήνων της τ. ΕΣΣΔ, και μετά από αυτή, σύμφωνα με διάφορες πηγές, υπολογίζεται ότι μέχρι το 1959 ζούσαν στην εξορία 350.000 Έλληνες, ενώ επίσημα το 1940 ο ελληνικός πληθυσμός υπολογιζόταν γύρω στις 450.000. Ελληνικές κρατικές πηγές αναφέρουν, στηριζόμενες στα στοιχεία της πρώην ΕΣΣΔ 358.000 Έλληνες ομογενείς ως επισήμως απογραφέντες στις απογραφές του 1979 και του 1989. Εξ αυτών παραμένουν σήμερα στις δημοκρατίες της τ. ΕΣΣΔ περίπου 200.000· οι υπόλοιποι έχουν έρθει στην Ελλάδα μετά το 1990, χωρίς όμως να έχουν αποκτήσει ιθαγένεια όλοι, πλην των 103.423 ατόμων την περίοδο 1990-1999 και των 13.000 την περίοδο 2000-2001. Ο πραγματικός βεβαίως αριθμός των Ελλήνων που ζούσαν στην πρώην ΕΣΣΔ είναι πολύ μεγαλύτερος των στοιχείων της απογραφής, αφού πολλοί δήλωναν τη ρωσική ή την τοπική εθνική ομάδα (π.χ. γεωργιανή, αρμενική, ουκρανική) με αποτέλεσμα να καταχωρούνται σε αντίστοιχες στατιστικές μερίδες. Ο παραπάνω αριθμός της σοβιετικής απογραφής αναφέρεται στο σύνολο του Ελληνικού πληθυσμού ο οποίος στο μεγαλύτερο μέρος του είναι ποντιακής καταγωγής. Η συγγραφέας μας εισάγει στο πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό και οικονομικό πλαίσιο διαβίωσης των Ποντίων της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, γνωστοποιώντας και υπενθυμίζοντας, ότι παρότι το πολυεθνικό σοβιετικό κράτος, θεωρούσε επιθυμητή και επεδίωκε τη μέγιστη εθνική ομοιογένεια, οι Πόντιοι οι οποίοι έφτασαν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την τέλεση της γενοκτονίας διατήρησαν πολλά από τα πολιτισμικά τους χαρακτηριστικά, αλλά παράλληλα προσεταιρίστηκαν και στοιχεία γειτονικών εθνών αφού υπήρξε μία σαφή αφομοιωτική πολιτική από το σοβιετικό κράτος. Οι Πόντιοι είχαν συνείδηση της ελληνικής ταυτότητάς τους και φρόντιζαν να την διαφυλάσσουν μέσω της συνοχής της κοινωνίας τους. Η ποντιακή διάλεκτος αποτέλεσε ένα άλλο στοιχείο της ιδιαίτερης πολιτιστικής κληρονομιάς και η διατήρησή της αποτέλεσε μέσο συνοχής της κοινότητας, παρότι δυσχέραινε τις κοινωνικές επαφές εκτός της κοινότητας καθώς περιορίστηκε αποκλειστικά στα οικογενειακά πλαίσια, όταν η περιβάλλουσα κοινωνία ασκούσε αφομοιωτικές πιέσεις. Αμέσως μετά την κατάρρευση της πρώην ΕΣΔΔ, οι συνθήκες διαβίωσης δεν ήταν οι ιδανικότερες, αφού ο πόλεμος (εθνικιστικές και θρησκευτικές διαμάχες), η εγκληματικότητα, η ανέχεια, η έλλειψη αγαθών, η ανεργία, η πολιτική αστάθεια αποτέλεσαν κίνητρα για φυγή με την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Έτσι οι Πόντιοι, προκειμένου ν' απαλλαγούν από όλους αυτούς τους παράγοντες που καταπίεζαν τη ζωή και την προσωπικότητά τους κατέφυγαν στην Ελλάδα. Υπολογίζεται ότι οι Πόντιοι που ήρθαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα από την πρώην Σοβιετική Ένωση είναι γύρω στις 150.000 ενώ εξακολουθούν να έρχονται με πολύ πιο αργούς πλέον ρυθμούς. Το πρώτο κεφαλαίο του βιβλίου ασχολείται με το θεωρητικό πλαίσιο της διαδικασίας ένταξης στη χώρα υποδοχής, το δεύτερο με τη διαβίωση των Ελλήνων στην πρώην ΕΣΣΔ, το τρίτο με την έλευση στην Ελλάδα και τα διάφορα προγράμματα που εκπονήθηκαν για αυτό το σκοπό για να αντιμετωπιστούν συγκεκριμένα προβλήματα στους τόπους εγκατάστασης στην Αττική, τη Θεσσαλονίκη, τη Θράκη (ανεργία, η έλλειψη ιδιόκτητης κατοικίας, η μη απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας, κ.ά), ενώ το τέταρτο και το πέμπτο ασχολείται με τους νεοπρόσφυγες στις Αχαρνές, στο Ασπρόπυργο και την Καλλιθέα. Το βιβλίο της Α. Καραγιαννίδου, το οποίο προλογίζει ο καθηγητής Ν. Σαρρής, συμβάλλει στην γνώση για το ζήτημα των Ποντίων της τέως ΕΣΣΔ και αποτελεί μία ιδιαίτερης σημασίας μελέτη που αποσκοπεί αφενός, στη γνώση για το ιδιαίτερης αξίας αυτό κομμάτι του εξωελλαδικού Ελληνισμού, αφετέρου στην αποσαφήνιση αντιλήψεων και αποκαθήλωσης στερεοτύπων για αυτούς τους Έλληνες. Ειδικότερα η αναφορά στους Ποντίους που εγκαταστάθηκαν σε περιοχές της Αττικής, οι οποίες παρουσιάζουν αξιοσημείωτες ιδιαιτερότητες έχει μεγάλο ενδιαφέρον και συνιστά μία ουσιαστικά προσέγγιση στο ζήτημα, ενώ το βιβλίο μπορεί να φανεί χρήσιμο σε όλους αυτούς που αναζητούν ικανούς συνομιλητές με μεγάλη γνώση των συνθηκών της πρώην ΕΣΣΔ και της σημερινής Ρωσίας, η οποία αποτελεί πλέον σήμερα μεγάλης αξίας γεωπολιτική και γεωοικονομική δύναμη. Τέλος το βιβλίο μπορεί να βοηθήσει όλους αυτούς που προσεγγίζουν το Ποντιακό ζήτημα, δίνοντάς τους εργαλεία ανάλυσης και γνώσης για μία σημαντική παράμετρο της ιστορίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Τους Έλληνες της Ρωσίας και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.


ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ
ΑΝΤΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ
Πρόλογος ΝΕΟΚΛΗ ΣΑΡΡΗ

Πρόλογος ΝΕΟΚΛΗ ΣΑΡΡΗ








Πέμπτη 9 Ιουνίου 2016

Φώκαια,Τραπεζούντα,Αδριανούπολη, Σμύρνη, Κάνδανος, Δίστομο


Φώκαια,Τραπεζούντα,Αδριανούπολη, Σμύρνη, Κάνδανος, Δίστομο


distomo

Θ. Μαλκίδης 
Φώκαια,Τραπεζούντα,Αδριανούπολη, Σμύρνη, Κάνδανος, Δίστομο.

Μέρος της ομιλίας στις εκδηλώσεις Μνήμης για τη Γενοκτονία που οργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Μονοπήγαδου Χαλκιδικής

1. Ο Κεμάλ δάσκαλος του Χίτλερ
Με αφορμή τις ημέρες μνήμης   των ολοκαυτωμάτων στη Φώκαια της Μικράς Ασίας, στην Κάνδανο,  στο Δίστομο,  είναι πλέον ξεκάθαρο πως όταν οι θύτες δεν τιμωρούνται τα εγκλήματα επαναλαμβάνονται και μάλιστα πολύ πιο σκληρά.
Η εξάρτηση του Χίτλερ από τον Κεμάλ, του ναζισμού από τον φασισμό, ως προτύπου οργάνωσης, κατάκτησης και άσκησης της εξουσίας έχει διερευνηθεί και προβληθεί στις δεκαετίες που ακολούθησαν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο ο Ναζισμός άντλησε ολοκληρωτικές μεθόδους εξαφάνισης των λαών από καθεστώτα και πρόσωπα, όπως ο Μουσταφά Κεμάλ, όπως πολύ χαρακτηριστικά γράφει ο Στέφαν Ιχριγκ στο σχετικό του έργο (εκδόσεις Πανεπιστημίου Χάρβαντ)
Ο θαυμαστής, μαθητής και μιμητής του Κεμάλ ήταν ο Χίτλερ και έξι μήνες μετά την ανάρρησή του στην εξουσία, τον Ιούλιο του 1933, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Μιλιέτ» έχριζε γενναιόδωρα τον Κεμάλ «επιφανέστερο άνδρα του αιώνα» και κατέληγε λέγοντας πως «το τουρκικό κίνημα υπήρξε για εκείνον ένα λαμπρό άστρο». Το 1938 θα πρόσθετε ότι «ο Ατατούρκ ήταν δάσκαλος. Ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος του μαθητής και εγώ ο δεύτερος».
Η Τουρκία  του Κεμάλ προσφερόταν ως υπόδειγμα κράτους που είχε αποκαθάρει τον πληθυσμό του από τα επικίνδυνα στοιχεία. Σε αυτό το αφήγημα Έλληνες και Αρμένιοι παραλληλίζονταν με τους Εβραίους.
Όπως είναι γνωστό όταν ο Χίτλερ προγραμμάτιζε και υλοποιούσε τη δολοφονία χιλιάδων λαών της Ευρώπης, έλεγε «ποιος θυμάται τους Αρμένιους».
2. Η εξαφάνιση των Ελλήνων: Από τον Κεμάλ στον Χίτλερ
Είναι γεγονός ότι τα πρώτα μαθήματα ολοκληρωτικής εξαφάνισης της ύπαρξης ενός λαού, οι Ναζί τα πήραν από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς, με τους οποίους άλλωστε Γερμανοί αξιωματικοί είχαν συνεργαστεί στις αρχές του 20ου αιώνα. Η Γενοκτονία των Ελλήνων, στον Πόντο, στην κεντρική Μικρά Ασία, στη Θράκη, μαζί με τη Γενοκτονία των Αρμενίων και των Ασσυρίων αποτέλεσε ένα οργανωμένο και ολοκληρωμένο σχέδιο, που εφαρμόστηκε με τον ίδιο τρόπο εναντίον των λαών της Ευρώπης στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αφού οι θύτες των πρώτων γενοκτονιών δεν τιμωρήθηκαν, οι μαθητές των Νεότουρκων και των Κεμαλικών, οργάνωσαν και σχεδίασαν νέες γενοκτονίας.
Ειδικά οι Έλληνες δοκιμάστηκαν από ένα μηχανισμό εξολόθρευσης από τη Φώκαια, την Τραπεζούντα μέχρι τη Σμύρνη και την Αδριανούπολη, ο οποίος λίγο αργότερα αναπαράχθηκε στον ελλαδικό χώρο, στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα, στο Χορτιάτη, στα Κερδύλια, στην Κάνδανο, στην Ξυλαγανή της Ροδόπης, στο Δοξάτο της Δράμας, στους Πύργους και στο Μεσόβουνο Εορδαίας.
Όπως στον Πόντο, στην κεντρική Μικρά Ασία, στη Θράκη, δολοφονήθηκαν χιλιάδες Έλληνες και μαζί τους δολοφονήθηκε κάθε ύπαρξη ελληνικού πολιτισμού, έτσι και στο Δίστομο, στις 10 Ιουνίου του 1944 έγινε μια από τις μεγαλύτερες σφαγές αμάχων από της Γερμανικές δυνάμεις. Όπως και στους χώρους που ζούσαν για πολλά χρόνια Έλληνες με ιδιαίτερη συμβολή στην προαγωγή της ανθρώπινης  παρουσίαςς, έτσι και στο Δίστομο, στρατιωτικές δυνάμεις κινήθηκαν για να δολοφονήσουν Έλληνες. Μάλιστα οι πράξεις των στρατιωτικών εναντίον των αμάχων Ελλήνων που ζούσαν στο οθωμανικό κράτος ομοιάζουν στο ακέραιο με τις πράξεις των Ναζί εναντίον των Ελλήνων στο Δίστομο.
Τα θύματα στον Πόντο, στην κεντρική Μικρά Ασία, στη Θράκη, γυναικόπαιδα, ηλικιωμένοι, αθώοι άνθρωποι. Η δράση των Ναζί στο Δίστομο ακριβώς η ίδια, μάλιστα η μανία τους ήταν τόσο μεγάλη που δεν ξεχώριζαν ούτε τα γυναικόπαιδα και τους ηλικιωμένους. Τον ιερέα του χωριού τον αποκεφάλισαν, βρέφη εκτελέστηκαν και γυναίκες βιάστηκαν πριν θανατωθούν. Η σφαγή σταμάτησε μόνο όταν νύχτωσε, αφού πρώτα κάηκαν τα σπίτια του χωριού. Οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν και κατά την επιστροφή των Γερμανών στην βάση τους, καθώς σκότωναν όποιον άμαχο έβρισκαν στον δρόμο τους. Οι νεκροί του Δίστομου έφτασαν τους 228, από τους οποίους οι 117 γυναίκες και 111 άντρες, ανάμεσα τους 53 παιδιά κάτω των 16 χρόνων. Η μαρτυρία όμως του απεσταλμένου του Ερυθρού Σταυρού που έφτασε στο Δίστομο μετά από λίγες μέρες αναφέρει όμως για 600 νεκρούς στην ευρύτερη περιοχή.

Η πρώτη Γενοκτονία εναντίον των Ελλήνων δεν τιμωρήθηκε, έτσι επαναλήφθηκε εναντίον πάλι Ελλήνων λίγο αργότερα. Το χρέος για την ανάδειξη στο διεθνές στερέωμα της πρώτης Γενοκτονίας του 20ου αιώνα, είναι προφανές, Αντίσταση στον εκφυλισμό, στην άρνηση και στις προσπάθειες υπονόμευσης. Οι ίδιες που έγιναν δυστυχώς και στην υπόθεση της ανάδειξης των ολοκαυτωμάτων στην Ελλάδα, κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής κατοχής. Η προσπάθεια συνεχίζεται και έχει αποτελέσματα σε όλον τον πλανήτη. Η αλήθεια θα νικήσει.


Πόντος: Οι Μεγάλες Ώρες


Πόντος: Οι Μεγάλες Ώρες (Ντοκιμαντέρ)



Πόντος: Οι Μεγάλες Ώρες 

Παρακολουθείστε το   ντοκιμαντέρ παραγωγής Livemedia, το οποίο παρουσιάζει το μεγάλο αφιέρωμα στα ραγδαία και τραγικά ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.

Μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τις τραγωδίες, ακαδημαϊκοί που αποκαλύπτουν ιστορικά στοιχεία και τις εξελίξεις, δίνουν μία εικόνα για το τι συνέβη πραγματικά. 

 Στο ντοκιμαντέρ μιλούν με σειρά εμφάνισης: 

Ιάκωβος Μιχαηλίδης

Κωνσταντίνος Φωτιάδης

Δημήτρης Καραμήτσος

Θεοφάνης Μαλκίδης

Θεοδόσης Κυριακίδης

Γιώργος Παρχαρίδης

Μητροπολίτης Λαγκαδά κ.Ιωάννης Τασσιάς

Γιάννης Αποστολίδης

Ουρανία Καλογερίδου







Ο George Meis παραχώρησε  αρχειακό υλικό στη συνέντευξη του παππού Αχιλλέα Σάρρα, ενώ ποντιακή λύρα έπαιξε ο Θοδωρής Βεροιώτης

Στα τραγούδια ακούστηκε η γιαγιά Παρθένα Παρχαρίδου, ενώ χρησιμοποιήθηκε αρχείο από την εκδήλωση τιμής και μνήμης για το Ατά παζάρ, στο Μεσημέρι Θεσσαλονίκης με τη μαρτυρία της Συμέλας Παπαδοπούλου

Ακούστηκαν τα τραγούδια:

Μαυροθάλασσα
Ερμηνευτής: Αχιλλέας Βασιλειάδης 
Στιχουργός: Χρήστος Αντωνιάδης 

Η μάνα εν κρύο νερόν
Στίχοι & Μουσική :
Γιάννης Τσανάκαλης
Ερμηνεία : Πέτρος Γαϊτάνος

Την Πατρίδα μ΄ έχασα
Στίχοι: Χρήστος Αντωνιάδης 
Μουσική: Κώστας Σιαμίδης

Ως που θα εν ο θάνατος
Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Παραδοσιακό

Πυρρίχιος χορός (Σέρρα)
Παραδοσιακό

Αρχισυνταξία-Έρευνα : Ειρήνη Συράκη 

Διεύθυνση Φωτογραφίας:  Κώστας Κατραντζής

Επιμέλεια Μοντάζ:  Ειρήνη Συράκη

Παραγωγή : Στάθης Παρχαρίδης

Παραγωγή:  Livemedia






Τετάρτη 8 Ιουνίου 2016

Γενοκτονία, Γυναίκες και Παιδιά


Γενοκτονία, Γυναίκες και Παιδιά




Θ. Μαλκίδης

Γενοκτονία, Γυναίκες και Παιδιά, Γυναικοκτονία και Παιδοκτονία

Μέρος της εισήγησης στην Διημερίδα "Εύξεινος Πόντος. Από την διερεύνηση του ιστορικού χώρου στην ανάδειξη του μετασχηματισμού του χώρου στην Ελλάδα",  που οργάνωσε η Ένωση Επιστημόνων Δυτικής Μακεδονίας  «Νικόλαος Κασομούλης»  υπό την Αιγίδα της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας, στην Κοζάνη.


Η δολοφονία που υπέστησαν οι πρόγονοί μας, ήταν σύμφωνα με την  ουσία και το πνεύμα της  Σύμβασης του ΟΗΕ, Γενοκτονία. Μάλιστα το ενδιαφέρον είναι ότι η  Σύμβαση στηρίχτηκε στη Γενοκτονία εναντίον των Ελλήνων και των Αρμενίων, όπως γράφει ο άνθρωπος που  θεμελίωσε το σχετικό κείμενο και όρο, Ραφαήλ Λέμκιν. Επιπλέον ο Λέμκιν θεώρησε σωστό να συμπεριλάβει στο άρθρο 2  της Σύμβασης και να συνυπολογίσει ως Γενοκτονία την "πρόκληση βαρείας σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας, την  επιβολή επί της ομάδας συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει και την επιβολή μέτρων που σκοπεύουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων εντός της ομάδας και  δια της βίας μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα".

Έτσι η Γενοκτονία εναντίον των Ελλήνων, από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς,  ήταν μία δολοφονία  των Γυναικών και των Παιδιών, ήταν μία Γυναικοκτονία και μία Παιδοκτονία, όπως την έχουμε ονομάσει.  

Έχει ενδιαφέρον από κάθε άποψη η σύσταση το 1921, από την Κοινωνία των Εθνών, της ερευνητικής επιτροπής για τον εκτοπισμό γυναικών και παιδιών, η οποία εξέτασε τις βιαιότητες εναντίον του ελληνικού πληθυσμού. Η ειδική ανακριτική επιτροπή η οποία δημιουργήθηκε για να διερευνήσει το ζήτημα των γυναικών και των παιδιών που είχαν απαχθεί και είχαν κλειστεί  σε ιδρύματα και οικίες με σκοπό τον εξισλαμισμό και την εκμετάλλευση ανακάλυψε πλαστά έγγραφα τα οποία τα εμφάνιζαν ως μουσουλμανικού θρησκεύματος, ενώ ο Έλληνας εκπρόσωπος στην έκθεσή του ανέφερε ότι «300.000 γυναίκες και παιδιά εκτοπίστηκαν και κρατούνται».

Ο Σύνδεσμος Επαρχιωτών Αμασείας της Κωνσταντινούπολης σε επιστολή του προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη (27.5.1922) πληροφορούσε για τη σφαγή 1.500 γυναικόπαιδων. Το 1922 το Οικουμενικό Πατριαρχείο πληροφορούσε ότι «γυναικόπαιδα εικοσιτριών ελληνικών χωριών της περιφερείας Κερασούντος και οχτώ ελληνικών χωρίων της περιφερείας Πουλαντσάκης ενεκλείσθησαν υπό των στρατιωτών του Τοπάλ Οσμάν εν ταις οικίαις αυτών, πυρποληθείσαις και αποτεφρώθησαν».

Από τις αναρίθμητες γυναίκες και παιδιά που είχαν αναγκασθεί να εξισλαμισθούν σώθηκαν, περίπου 20.000 από τις επιτροπές που συγκροτήθηκαν για την ανεύρεση των αγνοουμένων και τον Ερυθρό Σταυρό. Ωστόσο όπως αναφερόταν παρότι η τελευταία επίσημη αποστολή των Ελλήνων της Σινώπης έφτανε στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 1924, εντούτοις υπήρχαν γυναίκες και παιδιά, ακόμη σε τουρκικά χαρέμια.....

Ακούστε τη συνέντευξη του Θ. Μαλκίδη στο Ράδιο Πρώτο της Λευκωσίας στο δημοσιογράφο Λάζαρο Μαύρο





Ο Ελληνισμός του Πόντου βρέθηκε στο επίκεντρο διημερίδας στην Κοζάνη


Της Όλγας Κούρτογλου προέδρου της Ένωσης Επιστημόνων Δυτικής Μακεδονίας (ΕΕΔΜ)

Η διημερίδα με τίτλο "Εύξεινος Πόντος - Από την διερεύνηση του ιστορικού χώρου στην 
ανάδειξη του μετασχηματισμού του χώρου στην Ελλάδα" την οποία διοργάνωσε η ΕΕΔΜ 
"Νικόλαος Κασομούλης" 
υπό την Αιγίδα της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας, διεξήχθη στην Κοζάνη , στην 
Αίθουσα Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου και Δυτικής
 Μακεδονίας στο Διοικητήριο της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας με μεγάλη επιτυχία.

Στην επιτυχία της διημερίδας συνέβαλε ως επί τω πλείστον το υψηλότατο επίπεδο των 
εισηγητών οι οποίοι την πλαισίωσαν με τις πρωτότυπες, κατά γενική ομολογία, 
εισηγήσεις τους, η παρουσία του Μουσικού σχολείου Σιάτιστας, και όλων των μουσικών, 
η άρτια εξοπλισμένη τεχνικά αίθουσα και φυσικά η παρουσία όλων όσων παρακολούθησαν 
τις συνεδρίες.

Στις δύο αυτές ημέρες παρακολουθήσαμε την αδιάλειπτη συνέχεια του ελληνισμού στα 
εδάφη του Εύξεινου Πόντου από τον 8ο αιώνα που μεταβαίνει εκεί ιδρύοντας αποικίες, 
μέχρι και το 1922 όταν συντελείται η μικρασιατική καταστροφή, ο ξεριζωμός και η 
εγκατάσταση των Ελλήνων του Πόντου στην μητρόπολη Ελλάδα. Στον νέο τους τόπο οι 
Πρόσφυγες μετέφεραν τον πολιτισμό τους, την κουλτούρα τους, τις παραδόσεις τους και 
κατάφεραν σε σύντομο χρονικό διάστημα να αφομοιωθούν στο νέο τους περιβάλλον διαδραματίζοντας μεγάλο ρόλο στις κοινωνικές,  οικονομικές, πολιτικές και πολιτιστικές εξελίξεις της χώρας μας.






eedemditikismakedonias